Σημερα κατεβηκα στο ταχυδρομειο και σου εστειλα ένα μαχαιρι που μου ειχες ζητησει.
Όπως το ζητησες, να μη λυγιζει ευκολα στην ακρη, και στη λαβη να χει πιασημο, ετσι ώστε να μη γλιστρα και κινδυνευεις να κοπεις.
Το βρισκω λιγο σουρεαλιστικο που από τοτε που μαλωσαμε δεν εχουμε μιλησει στο τηλεφωνο και γω σημερα κατεβηκα στο ταχυδρομειο και σου εστειλα ένα μαχαιρι (αντι λουλουδιων και ζαχαρωτων ισως).

επισης θυμηθηκα αυτο τον πινακα: http://www.deviantart.com/view/4584591/

ο jose david (κοινως pepito) ζωγραφισε στο νηπιαγωγειο και μου χαρισε αυτο το αριστουργημα (για μενα τουλαχιστον)

το κρεμασα πανω σ εναν ηλιο με φεγγαρι

Με αφορμη το προηγουμενο post (που είναι από αυτά που απλα αφηνω τις λεξεις να κυλησουν χωρις να τις πολυσκεφτω) ηρθε και φωλιασε μεσα μου μια εποχη που εφυγε ανεπιστρεπτι.
Κατεβαινα στη βασω που ειχε στο δωματιο της αφισες από τους duran duran, τον George Michael, τη Madonna και τους eurhythmics, ένα δωματιο που μυριζε λακ και καμμενες τριχες, και επιανα τη βασω παντα στη φαση να βαφει τις βλεφαριδες με χοντρο μαυρο μολυβι. Της ελεγα: αντε τελειωνε… τα παιδια μας περιμενουν… Πιτσιρικακι ημουν. Μου εριχνε τοτε καμια βρισια η βασω (4 χρονια μεγαλύτερη), το βουλωνα εγω. Μετα εγραφε κατι με bic στυλο στο τζιν μπουφαν της (κατι σαν B+X=LFE…) και φευγαμε.
Τα παιδια μας περιμεναν με το βανακι στη πλατεια. Μπαιναμε και φευγαμε.
Αυτό γινοταν ένα σαββατο το μηνα, η disco στη κωμοπολη μας περιμενε…
Φταναμε παντα νωρις, το εισιτήριο μας και μεσα
Συνηθως πανω στο μπαλκονακι καθομασταν, για να βλεπουμε και να μας βλεπουν
Ειχαμε ένα περιεργο θρασσος νομιζοντας πως αν και ειμασταν από ένα χωριο ειμασταν λιγοτερο βλαχαδερα από τους εκει ντοπιους που κυκλοφορουσαν καμια φορα με το πουλοβερ μεσα στο τζιν παντελονι!!!
Η disco ηταν μικρη και θλιβερη
Τα ηχεια ειχαν αθλιο ηχο, σαν να ατριζε κατι μεσα τους,
Πιναμε sunrise τρομαρα μας, γιατι το πορτοκαλοκοκκινο χρωμα του ταιριαζε με τη φωτια μεσα μας
Η βασω αναβε τα πρωτα της τσιγαρα και μου ελεγε : κακομοιρη μου μη πεις τιποτα στη μανα μου θα σε φαω ζωντανο… και γω γελουσα γιατι την ειχα του χεριου μου
Η disco –μπαλα πανω από τη πιστα ετρεχε να μας προλαβει την ωρα που στους καθρεφτες εβλεπα ποσο σκοτεινος ειμαι όταν χορευω (από τοτε χορευω λιγοτερο, σχεδον σπανια)
Εριχνα και καμια ματια στα ομορφα βυζια της βασως και στο ιδρωτα του λαιμου της
Η ωρα περνουσε και μεις λες και ημασταν σε πλοιο
Βυθιζομασταν
Συνηθως κατά τις 3 το πρωι μπαιναμε ξανα στο κρυο βαν και επιστρεφαμε, η μια πλαινη πορτα ετριζε, οι ροδες γλιστρουσαν στο παγο που εριχνε η ξαστερια, βρωμάγαμε τσιγαριλα και ιδρωτα, δε μιλαγαμε, δεν ειχαμε τιποτα να πουμε
Στη πλατεια χωριζαμε
Ραντεβου σ ένα μηνα παλι
Στο σπιτι εμπαινα στις μυτες
Από το υπνοδωματιο ακουγα τη μανα μου ν αναστεναζει που γυρισα σωος…

Ασημενιες μερες επιπλεουν σα πεσμενα αστερια στο goteborg.
Ενα φως περνα μεσα από ασημενια ψαρια.
Ασημενια σκονη κατω απ τα ματια να κρυβει τις μπουνιες στις ηρωιδες του almodovar (για τους ηρωες δε θα πουμε).
Θυμαμαι εκεινα τ' ασημενια φτερα κατω από το μπουφαν, ποσο βαρια ηταν.
Θυμαμαι να σπαω τις σκεψεις όπως σπαμε ένα ασημενιο κομματι παγο
Για κεφαλι η στραβη ασημενια μπαλα της disco στη τοπικη κωμοπολη τα μιζερα σαββατοβραδα.
Ασημενια τα ματια του Νιτσε αποψε που με καρφωνουν.
Ασημενιο το χιονι που επεσε σημερα στο χωριο μου (ενα μετρο μου ειπε η μανα μου).
Ασημενια και σκληρη γινεται η καρδια μου
...

δε ξερω γιατι λενε πως το ασημενιο δινει glamour, εγω το βρισκω τουλαχιστον καταθλιπτικο

(φωτο απο το κινητο μου, δεκεμβριος 2005 καναρια νησια, θα γραψω γι αυτο το ταξιδι μια αλλη φορα)

Ο μικρος γιος του ισπανου συναδελφου μου λατρευει την ιδια στιγμη και με την ιδια ενταση τον spiderman, τη bumpy, την Αλικη στη χωρα των θαυματων και τον lion king (είναι υγειες αυτό, αραγες?) ( να ανησυχουμε?).
Σημερα κυκλοφορουσε με τη μπλουζα του spiderman, ηταν ο spiderman, ειχε κι ένα πλαστικο πριονι και εκοβε και καλα τα ποδια του τραπεζιου. «Spiderman» του ’πα «come to play with me in the livingroom…» «I cannot now, I am working…» μου πε πολύ σοβαρα και εσκασα στα γελια
Αυριο μπορει να θελει να ναι ο πινοκιο ή ο Τζεπετο, μπορει και όλα, διαλεγει ρολους, μπαινει μεσα τους και τους διαλυει στην κυριολεξια

Μετα ειδα εμενα: τον τελευταιο καιρο βλεπω μανιωδως τα επεισόδια του CSI (η μεγαλη πώρωση) (αμερικανια οσο δε παιρνει) και μετα βαζω και ακουω τον mahmoud ahmed, έναν τραγουδιστη από την Αιθιοπία (νομιζω) που μου γνωρισε ο Τ. και που αν και δεν ειμαι φανατικος με τα ethnic αυτος ο τυπος μ εχει διαλυσει

Τα μπερδευω και γω όλα τελικα, αλλα νομιζω κραταω το ρολο μου ιδιο

Παρακαλω καποιος να παρει το σφουγγαρι και ν αρχισει να με σβηνει

(my memories, photomanipulation 2003)

http://shotbook.blogspot.com/

κατι που εφτιαξα για να πω μια ιστορια

οι εικονες ειναι παρμενες απο το www.deviantart.com και απο καποιες αγαπημενες μου ταινιες
(It's impossible for me to remember all the artists, excuse me)

επεξεργασια στο powerpoint

enjoy
δες και κατι αλλο απ αυτο που ξερεις

<<...diavasa..ta ligo prin ..ta ligo meta sou.. alla yposhomai pos den to xanakano. diavazodas..pernodas oti eheis kai den eheis..eniosa san na skyleva nekro..pioi theoi tha me dikasoun tora emena? ola osa dineis se afti tin selida..tha itan ola osa tha eprepe na ta kerdizoun siga siga aftoi pou se vlepoun..pou se akoun..pou se myrizoun. den to xanakano...>>

Σημερα το πρωι ελαβα αυτο το e-mail. Δεν εχει σημασια πως και τι, δεν εχει σημασια που δεν το βαζω ολοκληρο, σημασια εχει πως το ελαβα την καταλληλη στιγμη απο καποιον-α που εχει πολλα να μου μαθει.
Μουδιασα αρχικα. Δε ξερω ακομα αν ειναι καλο ή κακο αυτο το σχολιο. Σα να μη ξερω τιποτα ΠΑΛΙ.
Μετα διαβασα αυτο το κομματι http://earthisnot.blogspot.com/2006/01/happy-new-fear.html της rainman που με ταρακουνησε και αρχισα να νιωθω ενοχες για ολα (ακομα και για τα στενα πραγματα που εχω γραψει εδω) και να ψιθυριζω συγνωμες στον αερα, σαν μια φορα που ημουν πολυ μεθυσμενος στην Υδρα και αγκαλιαζα τα δεντρα και τα σκαλοπατια στους δρομους και ζηταγα συγνωμη απο τους περαστικους (απο τους γνωστικους?)(γι αυτο μη με παρετε μαζι σας σε διακοπες- θα σας τις καταστρεψω)
Μετα στη δουλεια εβλεπα ποσο ευκολα γεμιζω τον εαυτο μου με ενοχες: ερχεται ο αλλος και μου λεει ενα προβλημα του και η πρωτη σκεψη μου ειναι: λες να ναι κατι που εκανα εγω?
Δεν ειμαι ο superman, o supernikitas, ωρες ωρες συνειδητοποιω τη θνητοτητα μου και νομιζω αυτο καταθετω εδω οποτε μπορω, καποιοι αλλοι τα καταφερνουν καλυτερα και γω τους θαυμαζω και τους αγαπω και τους λεω καλλιτεχνες (μια μερα θα γραψω γι αυτους), καποιοι αλλοι σα κι εμενα απλα προσπαθουμε να μην ειμαστε μικροψυχοι την καθε στιγμη.

Τα καταφερνουμε? Ο χρονος θα δειξει ΠΑΛΙ

(φωτο 2004)

μας μεγαλωσες με αποσταση, κλεισμενος μεσα στη σιωπη και τη σοβαροτητα σου, μεσα στο πετσι του ρολου σου
απολυτος, αδιαλυτος, ανυποχωρητος
πολλοι εκεινα τα πρωτα χρονια, μετα το ξαφνικο θανατο του παππου, κρεμονταν πανω σου για να τους καθοδηγησεις, με αποτελεσμα να χασεις τελικα εσυ το δρομο σου
ακομα και τωρα οταν βλεπω ειδησεις θυμαμαι εκεινο το βλεμμα σου, τα ομορφα πρασινα ματια σου που μας κοκκαλωναν γιατι ημασταν ανησυχοι, ενω εσυ ηθελες μια ωρα να ξεκουραστεις, εστω,βλεποντας ειδησεις στην ερτ1, στην ασπρομαυρη τηλεοραση μας
ποτε δε μας ελλειψε κατι και ας ανακαλυπτα κρυφα πως στη τσεπη του κρεμασμενου πουκαμισου σου ειχες μονο 500 δραχμες
ποτε δε μας χτυπησες
και οπως κανουμε σε κατι ομορφα λουλουδια για να μη σπασουν, που δε τα πιεζουμε και δεν τ αγγιζουμε, ποτε δε μας αγκαλιασες
νομιζω στην εφηβεια σε μισουσα
δε σε καταλαβαινα καθολου
κατηφοριζες στα καφενεια τα ζεστα βραδια και γεμιζες με τους φιλους σου ενα τραπεζι με κιτρινο ναυλον αδεια μουκαλια μπυρες
ο ιδρωτας κυλουσε στις τριχες του στηθους σου, το πουκαμισο ελιωνε πανω σου και γω σου ελεγα, ελα μπαμπα, παμε σπιτι...
ησουν εξω καρδια με τους αλλους, αλλα οχι με μας
ημουν απαρηγορητος και θυμωμενος, πολυ θυμωμενος (ισως κραταω ακομα καποιο μερος απ εκεινο το θυμο)
λυπομουν που δε προσεχες τον εαυτο σου
μετα ηρθαν οι κρυες μερες που εγω σε εκλεισα μεσα σου,
ειδες πραγματα που δεν ειχες δει
σου ειπα θελω τα ποδια σου να περπατησω πιο περα και μου τα δωσες
ετσι απλα
εφτασα 27 χρονων, πηγα φανταρος και ακομα με ταιζες
τωρα πια κοντευεις τα 53 και λες με τον τροπο σου πως εχεις κουραστει
ηρθε μια μερα που σε πηρα απ το χερι και σε πηγα στους γιατρους
σου απαγορεψαν πραγματα
στερηθηκες πραγματα για να χαρεις μαζι μας τις καλυτερες μερες που σου υποσχεθηκα
εβαλες την αντιστροφη μετρηση σ ενα γυαλινο βαζακι και το πεταξες καπου στα βουνα της ορεινης αρκαδιας
......4...3...2...1...μηδεν
αρχισα να σε καταλαβαινω και να σε ακολουθω
καταλαβα ποσο μονος ησουν
βαζαμε πετρολουκα-χαλκια στη βεραντα και δακρυζαμε
μια παλη με τα ματια
ενα βραδυ μου πες: ... το μονο πραγμα που θελω απ τη ζωη μου ειναι να μη κανω κανενα κακο ωσπου να πεθανω...
τωρα εισαι απελπισμενος οπως και γω,
ειμαστε ιδιοι πια
ποτε δεν ειμασταν σαν πατερας με γιος ημασταν ο ενας το alter ego του αλλου, αλλα εκεινο το alter ego που ποτε δε θα ηθελες να χεις, γιατι σε ζοριζει, δε σ αφηνει να ησυχασεις, που σε παει τελικα στα ορια σου

μου εδειξες μεγαλη εμπιστοσυνη ολα τα χρονια μα εγω εχω κανει λαθη πατερα
να με συγχωρεις

Ειναι πρωι ακομα και το φως που λαμπει εφερε τη νεα μερα
Τη νυχτα κολυμπουσα σ ενα ποταμι
Νοσταλγουσα για πολυ καιρο να βρεθω με τους δικους μου ανθρωπους αυτη τη πρωτοχρονια
Αλλα καθε πρωτοχρονια τα ιδια σκατα. Γυρω στις δεκα ειναι ολοι ντεφι, εγω γινομαι σερβιτορος, η μανα μου και οι θειες μου πλενουν πιατα, οι αλλοι μαλωνουν για βλακειες (πολιτικα, κληρονομικα, φιλοσοφικα-πώς εχουμε αλλαξει τοσο), ο αδερφος μου δεν ηρθε, η γιαγια σκαλιζει τη φωτια στο τζακι, η ξαδερφουλα μου παιζει με ροζ κουκλες...
Στο τελος τους αντρες του σπιτιου τους παιρνει ο υπνος σε καναπεδες και κρεβατια, οπως-οπως με τα ρουχα και τα παπουτσια, οι γυναικες τους ριχνουν μια κουβερτα τρυφερα και φτιαχνουν ενα καφεδακι, το πινουν στη κουζινα και απορουν γιατι εμεις ως μεγαλη οικογενεια δε γλενταμε οπως στα πρωτοχρονιατικα γλεντια της τηλεορασης, γυρνανε και με ρωτανε, ανασηκωνω τους ωμους, η μανα μου χασμουριεται, «παω να ξαπλωσω» λεει, οι θειες μου και γω παμε στο μικρο μου δωμα και κοβουμε μια βασιλοπιτα, «οταν θα μπει ο χρονος να μας βρει ορθιους και χορτασμενους» λεω, συμφωνουν
Τρωμε μια γεματη πιατελα φρουτα και πινουμε κοκακολα λαιτ, θυμομαστε βλακειες, γελαμε, κλαιμε

μια νυχτα ηταν σαν ολες τις αλλες που περασε, γιατι της δινουμε τοσο μεγαλη αξια?

Περα απο το να ειμαστε ολοι καλα
Ευχομαι να μπορεσω αυτη τη χρονια να κανω πιο πολλα και πιο ομορφα πραγματα με αυτους που αγαπαω και θαυμαζω

φιλια