Ειναι πρωι ακομα και το φως που λαμπει εφερε τη νεα μερα
Τη νυχτα κολυμπουσα σ ενα ποταμι
Νοσταλγουσα για πολυ καιρο να βρεθω με τους δικους μου ανθρωπους αυτη τη πρωτοχρονια
Αλλα καθε πρωτοχρονια τα ιδια σκατα. Γυρω στις δεκα ειναι ολοι ντεφι, εγω γινομαι σερβιτορος, η μανα μου και οι θειες μου πλενουν πιατα, οι αλλοι μαλωνουν για βλακειες (πολιτικα, κληρονομικα, φιλοσοφικα-πώς εχουμε αλλαξει τοσο), ο αδερφος μου δεν ηρθε, η γιαγια σκαλιζει τη φωτια στο τζακι, η ξαδερφουλα μου παιζει με ροζ κουκλες...
Στο τελος τους αντρες του σπιτιου τους παιρνει ο υπνος σε καναπεδες και κρεβατια, οπως-οπως με τα ρουχα και τα παπουτσια, οι γυναικες τους ριχνουν μια κουβερτα τρυφερα και φτιαχνουν ενα καφεδακι, το πινουν στη κουζινα και απορουν γιατι εμεις ως μεγαλη οικογενεια δε γλενταμε οπως στα πρωτοχρονιατικα γλεντια της τηλεορασης, γυρνανε και με ρωτανε, ανασηκωνω τους ωμους, η μανα μου χασμουριεται, «παω να ξαπλωσω» λεει, οι θειες μου και γω παμε στο μικρο μου δωμα και κοβουμε μια βασιλοπιτα, «οταν θα μπει ο χρονος να μας βρει ορθιους και χορτασμενους» λεω, συμφωνουν
Τρωμε μια γεματη πιατελα φρουτα και πινουμε κοκακολα λαιτ, θυμομαστε βλακειες, γελαμε, κλαιμε

μια νυχτα ηταν σαν ολες τις αλλες που περασε, γιατι της δινουμε τοσο μεγαλη αξια?

Περα απο το να ειμαστε ολοι καλα
Ευχομαι να μπορεσω αυτη τη χρονια να κανω πιο πολλα και πιο ομορφα πραγματα με αυτους που αγαπαω και θαυμαζω

φιλια