<<...diavasa..ta ligo prin ..ta ligo meta sou.. alla yposhomai pos den to xanakano. diavazodas..pernodas oti eheis kai den eheis..eniosa san na skyleva nekro..pioi theoi tha me dikasoun tora emena? ola osa dineis se afti tin selida..tha itan ola osa tha eprepe na ta kerdizoun siga siga aftoi pou se vlepoun..pou se akoun..pou se myrizoun. den to xanakano...>>

Σημερα το πρωι ελαβα αυτο το e-mail. Δεν εχει σημασια πως και τι, δεν εχει σημασια που δεν το βαζω ολοκληρο, σημασια εχει πως το ελαβα την καταλληλη στιγμη απο καποιον-α που εχει πολλα να μου μαθει.
Μουδιασα αρχικα. Δε ξερω ακομα αν ειναι καλο ή κακο αυτο το σχολιο. Σα να μη ξερω τιποτα ΠΑΛΙ.
Μετα διαβασα αυτο το κομματι http://earthisnot.blogspot.com/2006/01/happy-new-fear.html της rainman που με ταρακουνησε και αρχισα να νιωθω ενοχες για ολα (ακομα και για τα στενα πραγματα που εχω γραψει εδω) και να ψιθυριζω συγνωμες στον αερα, σαν μια φορα που ημουν πολυ μεθυσμενος στην Υδρα και αγκαλιαζα τα δεντρα και τα σκαλοπατια στους δρομους και ζηταγα συγνωμη απο τους περαστικους (απο τους γνωστικους?)(γι αυτο μη με παρετε μαζι σας σε διακοπες- θα σας τις καταστρεψω)
Μετα στη δουλεια εβλεπα ποσο ευκολα γεμιζω τον εαυτο μου με ενοχες: ερχεται ο αλλος και μου λεει ενα προβλημα του και η πρωτη σκεψη μου ειναι: λες να ναι κατι που εκανα εγω?
Δεν ειμαι ο superman, o supernikitas, ωρες ωρες συνειδητοποιω τη θνητοτητα μου και νομιζω αυτο καταθετω εδω οποτε μπορω, καποιοι αλλοι τα καταφερνουν καλυτερα και γω τους θαυμαζω και τους αγαπω και τους λεω καλλιτεχνες (μια μερα θα γραψω γι αυτους), καποιοι αλλοι σα κι εμενα απλα προσπαθουμε να μην ειμαστε μικροψυχοι την καθε στιγμη.

Τα καταφερνουμε? Ο χρονος θα δειξει ΠΑΛΙ