(φωτο 2004)

μας μεγαλωσες με αποσταση, κλεισμενος μεσα στη σιωπη και τη σοβαροτητα σου, μεσα στο πετσι του ρολου σου
απολυτος, αδιαλυτος, ανυποχωρητος
πολλοι εκεινα τα πρωτα χρονια, μετα το ξαφνικο θανατο του παππου, κρεμονταν πανω σου για να τους καθοδηγησεις, με αποτελεσμα να χασεις τελικα εσυ το δρομο σου
ακομα και τωρα οταν βλεπω ειδησεις θυμαμαι εκεινο το βλεμμα σου, τα ομορφα πρασινα ματια σου που μας κοκκαλωναν γιατι ημασταν ανησυχοι, ενω εσυ ηθελες μια ωρα να ξεκουραστεις, εστω,βλεποντας ειδησεις στην ερτ1, στην ασπρομαυρη τηλεοραση μας
ποτε δε μας ελλειψε κατι και ας ανακαλυπτα κρυφα πως στη τσεπη του κρεμασμενου πουκαμισου σου ειχες μονο 500 δραχμες
ποτε δε μας χτυπησες
και οπως κανουμε σε κατι ομορφα λουλουδια για να μη σπασουν, που δε τα πιεζουμε και δεν τ αγγιζουμε, ποτε δε μας αγκαλιασες
νομιζω στην εφηβεια σε μισουσα
δε σε καταλαβαινα καθολου
κατηφοριζες στα καφενεια τα ζεστα βραδια και γεμιζες με τους φιλους σου ενα τραπεζι με κιτρινο ναυλον αδεια μουκαλια μπυρες
ο ιδρωτας κυλουσε στις τριχες του στηθους σου, το πουκαμισο ελιωνε πανω σου και γω σου ελεγα, ελα μπαμπα, παμε σπιτι...
ησουν εξω καρδια με τους αλλους, αλλα οχι με μας
ημουν απαρηγορητος και θυμωμενος, πολυ θυμωμενος (ισως κραταω ακομα καποιο μερος απ εκεινο το θυμο)
λυπομουν που δε προσεχες τον εαυτο σου
μετα ηρθαν οι κρυες μερες που εγω σε εκλεισα μεσα σου,
ειδες πραγματα που δεν ειχες δει
σου ειπα θελω τα ποδια σου να περπατησω πιο περα και μου τα δωσες
ετσι απλα
εφτασα 27 χρονων, πηγα φανταρος και ακομα με ταιζες
τωρα πια κοντευεις τα 53 και λες με τον τροπο σου πως εχεις κουραστει
ηρθε μια μερα που σε πηρα απ το χερι και σε πηγα στους γιατρους
σου απαγορεψαν πραγματα
στερηθηκες πραγματα για να χαρεις μαζι μας τις καλυτερες μερες που σου υποσχεθηκα
εβαλες την αντιστροφη μετρηση σ ενα γυαλινο βαζακι και το πεταξες καπου στα βουνα της ορεινης αρκαδιας
......4...3...2...1...μηδεν
αρχισα να σε καταλαβαινω και να σε ακολουθω
καταλαβα ποσο μονος ησουν
βαζαμε πετρολουκα-χαλκια στη βεραντα και δακρυζαμε
μια παλη με τα ματια
ενα βραδυ μου πες: ... το μονο πραγμα που θελω απ τη ζωη μου ειναι να μη κανω κανενα κακο ωσπου να πεθανω...
τωρα εισαι απελπισμενος οπως και γω,
ειμαστε ιδιοι πια
ποτε δεν ειμασταν σαν πατερας με γιος ημασταν ο ενας το alter ego του αλλου, αλλα εκεινο το alter ego που ποτε δε θα ηθελες να χεις, γιατι σε ζοριζει, δε σ αφηνει να ησυχασεις, που σε παει τελικα στα ορια σου

μου εδειξες μεγαλη εμπιστοσυνη ολα τα χρονια μα εγω εχω κανει λαθη πατερα
να με συγχωρεις