Πανε 10 χρονια που ανεβηκα μ ενα αργο τρενο στη θεσσαλονικη που ταξιδευε ολη τη νυχτα και χαλασε και κανα 4 φορες
Φτασαμε μετα απο 11 ωρες σχεδον
Βρωμικοι και εξαντλημενοι
Βρεθηκαμε παραπατωντας στο βαρδαρη, στη πιο ασχημη ισως περιοχη της πολης
Κι ομως εγω ενιωθα πως ημουν σπιτι μου απο τη πρωτη στιγμη

Σημερα ενιωσα το ιδιο για μια αλλη πολη, το Bath
Πηγαμε για κατι εξετασεις στο πανεπιστημιο και μπηκαμε στη πολη απο τον Α4
Ζαλιστηκα οταν απο τη κορυφη του βουνου αντικρυσα τοση ομορφια
Ειχε λιακαδα και στους λοφους επεφτε απαλη ομιχλη, στα παλια κτιρια ελαμπαν τα τζαμια και ο κοσμος ηταν ξεχυμενος στα παρκα και στα πλακοστρωτα, πανω και κατω απο τα πεσμενα φυλλα των δεντρων



στο bath σημερα


Σταυρωσα τα χερια πισω απ το κεφαλι και ειπα: σ ευχαριστω θεε μου που υπαρχει ακομα τοση ομορφια στο κοσμο

φωτο του χαρη στη καλαματα

Λυπαμαι που ειμαι κλεισμενος στον εαυτο μου
Λυπαμαι που σημερα εμαθα μεσω in.gr μετα απο 6-7 μερες για τις καταστροφες και τους νεκρους στην ινδια, πακισταν, λες και γω δε ζω σ αυτο το κοσμο
Θα μου πεις και τι θα αλλαζε αν ηξερες καθε λεπτομερεια?
Τιποτα
Απλα προσθετεις στις προσευχες σου

Λυπαμαι που δε βλεπω τα πραγματα να πηγαινουν καλυτερα
Σα βοτσαλο βλεπω τον εαυτο μου σε μια παραλια του χειμωνα
Ολα σκανε πανω μου
Σα βοτσαλο εχω γινει μεσα μου
Σφιγγω τα δοντια και συνεχιζω να αντιστεκομαι και να παλευω, αλλα δε κινουμαι
γαμωτο
Απεχω απ ολα
Απεχω απο τους τοιχους που δε φτανω να γκρεμισω
Ακινητος σα πουλι αιωρουμαι

Προχθες μια γυναικα πηγε να πεθανει στα χερια μου και γω της κρατουσα τα δαχτυλα να τα ζεστανω και της χαμογελουσα, της εδωσα οξυγονο και μεσα μου ενιωθα παλι ενα τιποτα που δε μπορουσα να αγγιξω τη ψυχη της

Στειλε ενα σημαδι πως ολα θα γινουν καλυτερα
Σ ευχαριστω που τουλαχιστον δεν ειναι χειροτερα απ οτι ειναι

Στο τελευταιο μου ταξιδι απο αθηνα στο μπερμινχαμ μεσω μιλανου, σ αυτες τις δυο πτησεις που πηραν χωρα στη διαρκεια μιας μερας, σε διαφορα σημεια που ανοιγε ο ουρανος ο ηλιος χτυπουσε πανω σε σκεπες και τζαμια, μεριες μεριες, ασυγχρονιστα, απαρηγορητα σηματα μορς, και δε ξερω γιατι αλλα αυτο μ εκανε να γελαω μονος μεσα στο αεροπλανο, νομιζω το βρηκα πολυ παιχνιδιαρικο, μεταφυσικο

Τι ελεγε ο ηλιος?
Κατι για αγαπη πιθανοτατα

Επισης να πω πως δε ξερω γιατι αλλα καθε φορα που μπαινω σ ενα αεροπλανο και βλεπω ποσο ομορφη ειναι η γη λεω μεσα μου: πώς ο θεος να μας ακουει που ειμαστε τοσο μικροι, πώς να με ακουει απο τη μικρη μου πολυκατοικια, απο το διαμερισμα του πρωτου οροφου?

photoshop 2004

στη νεοτητα μου συνηθιζα να τριγυρνω σ ενα σημειο της απεραντης γης στο οποιο δε μπορουσα να αγαπησω το τιποτα,
αγαπουσα τη μοναξια μιας αγριας λιμνης περικυκλωμενης απο μαυρους βραχους
και ψηλα δεντρα σα πυργους
μολις η νυχτα εριχνε το πεπλο της πανω σ αυτο το κομματι γης και πανω σε ολα
και ο αερας με χτυπουσε με τη γαληνια μελωδια του
στο ορφανο μου πνευμα ξυπνουσε ο τρομος της μοναχικης λιμνης
ωστοσο ο τρομος δεν ηταν τρομος, αλλα μια τρεμαμενη ηδονη και ενα συναισθημα αμολυντο
ενα σκιρτημα ενος σκοτεινιασμενου μυαλου
ο θανατος ηταν το δηλητηριωδες κυμα μεσα στη χαραδρα αυτου που ψαχνει θαλπωρη για το σκοτεινιασμενο του μυαλο
στη αγριεμενη σκεψη του ακομα και η εδεμ γινεται μια θολη λιμνη

μα μολις η νυχτα εριχνε το πεπλο της πανω σ αυτο το κομματι γης και πανω σε ολα
και ο αερας με χτυπουσε με τη γαληνια μελωδια του
στο ορφανο μου πνευμα ξυπνουσε ο τρομος

μονος, μονος, μοναχικος

(The Lake / Edgar Allen Poe, antony and the johnsons, εψαξα να το βρω μεταφρασμενο αλλα δε μπορεσα και με θρασσος το αγγιξα)

(με τη ταχυτητα ενα φως εγραψε το μονογραμμα μου , λαρνακα 2004)

Κοιταζω τα μαιλ μου
Θελω τοσα να πω και τιποτα μαζι
Δε καταλαβαινω τιποτα
Δεν απανταω σε κανεναν (αν και η σιωπη ειναι μια απαντηση απο μονη της)
Το σπιτι ειναι στα μαυρα του τα χαλια
Εγω τα ιδια
Εγω που βαζω τα συναισθηματα πανω απο τον ηλιθιο εαυτο μου
Εγω που δεν εχω το ποδηλατο του Ε.Τ να πεταξω πανω απ το φεγγαρι

ειμαι πολυ κουρασμενος σημερα

Αλλο ενα κολλαζ μου 2001

Πανε χρονια, δε θυμαμαι ποσα που στο σπιτι της αρριανου χαζευα τηλεοραση διαβαζοντας εφημεριδα, αργα το απογευμα, ακριβως την ωρα που σουρουπωνε. Διαβαζα στο μισοσκοταδο
Κανω και το ζαπιν μου και βρισκομαι στο εξης εκληκτικο σε καναλι 100ης κατηγοριας εναν μελλοντολογο που διαβαζε με νερο και μολυβι
Τηλεφωνουσες εσυ για παραδειγμα και τον ρωταγες κατι
Αυτος ειχε μπροστα του μια διαφανη κανατα με νερο
Αρχιζε και εξυνε ενα μολυβι πανω απ το νερο και απο τη θεση που επαιρναν τα ξυσματα σου απαντουσε
Καλα ειχα γελασει πολυ, ειναι ευφανταστοι (για το κοσμο που τηλεφωνουσε δε θα πω τιποτα)
Αλλα αποψε νομιζω θα του τηλεφωνουσα αυτου του τυπου να μου πει γιατι δεν ειναι απλη η ζωη μας?

Με τα χρονια βαζουμε τα συναισθηματα στον ηλιο και ξεραινονται
Και μαζι και τη πιστη μας στη ζωη
Καποια μερα ομως ερχονται ετσι τα πραγματα που τα σπας ολα, οπως σπας ενα ξερο κλωναρι βανιλιας
Τα συναισθηματα (η αγαπη, η απογοητευση, ο πονος, η θεληση, εσυ και γω), ευωδιαζουν και ειναι ακομα εκει
Ζωντανα

Και συ βλακα νομιζες πως πεθαναν (πεθανες?)

(κολαζ μου σε φωτο των TXC, νομιζω 4 χρονια πριν)

Οταν τα πραγματα ξεραινονται γυρω, η μουσικη ειναι η μονη αγκαλια
Τον τελευταιο καιρο κανω κατι που με εκνευριζε οταν το εκαναν οι φιλοι μου: στο ιδιο folder ακουω εντελως διαφορετικα πραγματα, πραγματα που τα κουβαλαω μαζι στο κινητο και μετα τ ακουω και στη δουλεια.
Στο μιξερ εχω βαλει:
cocoRosie, τζενη βανου, antony and the johnsons, τσανακλιδου, royksopp, στερεο νοβα, bjork, aphex twin, κυπουργο, everything but the girl, μητροπανο, four tet, μαρθα φριτζιλα, nancy Sinatra, swayzak, massive attack, ελενη κουμιωτη, θαναση παπακωνσταντινου, αλκινοο, sade, KOOP, Νταντωνακη, jeff miles, miss kittin, TXC, chris Isaak, διαφανα κρινα, ονειροπαγιδα, παυλιδη, midwest product, Manitoba, thievery cooperation, πασπαλα, συλαιου, .......ethnic και jazz….
..........

για την ωρα δεν εχω παθει τιποτα, στην επομενη στροφη ομως θα βαλω και βανδη και τερλεγκα...