Κατεβηκα βιαστικα στο λονδινο αυτες τις μερες, να δω τους φιλους μου, να δω την ομορφη πολη
Ο ηλιος ηταν εκει και οι οι ανθρωποι με τις σκιες τους εκει και αυτοι να βλεπουν τα ονειρα να περνανε
Χαζευα στους δρομους τα φυλλα κατω απ τα δεντρα, Τ’ ακινητα αεροπλανα στον ουρανο απ τη σχετικη κινηση του τρενου, Το σκοταδι κατω απο τις γεφυρες και τα ονειρα, το φως και τους πρασινους φραχτες, τα παρκα που ο κοσμος περπατουσε και χανοταν...
χαμογελουσα αμυδρα και για λιγο
Πως να βλεπουν οι ποιητες το κοσμο? σκεφτομουν
Οι ανθρωποι γυρω βλεπαν τα ματια μου να τρεμουν
Εχω μεσα μου γεφυρες που κανεις δε περνα πια
Εχω κεραιες που απλωνονται σα τα γυμνα κλαδια των δεντρων το χειμωνα
Διαβαζα τη φτωχη μαργκο της σωτης τριανταφυλλου και ελεγα μεσα μου
Ρημαγμενα κρεβατια οι κηποι
Ρημαγμενοι ειμαστε ολοι



Πηραμε με τον αντωνη σβαρνα τα μουσεια, που ειχαν ηδη παει ο νικηφορος με την ευη και ειδαμε τοση ομορφια ( τα λεει η μαρκησια του Ο πολυ καλυτερα απο εμενα εδω: http://maskesiliou.blogspot.com/2005/11/work-for-idle-hands-to-do.html ) [παντως ο Rubens ειναι απιστευτος ζωγραφος - αν και τσογλανακι οπως ειπε και ο νικηφορος (διπλοι και τριπλοι πινακες πουλημενοι σε διαφορετικες χωρες – που να ξερε ομως πως θα γινοταν ετσι ο κοσμος σημερα που θα τον ανακαλυπταμε?...) ]

το κειμενο αυτο γραφτηκε ακουγοντας madeleine peyroux - careless love (2004)
και η φωτο: μαρτιος 05 manchester απο ενα ξενοδοχειο

κειμενα που χαζεψα αποψε που νιωθω λιγο κρυομενος και εξαντλημενος
http://www.okafenes.gr/?p=345
http://blogs.gr/quark/archive/2005/10/17/53969.aspx
http://blogs.gr/DCD/archive/2005/11/24/64802.aspx

Μετα τη δουλεια πηρα τα τρενα με μια μπλε τσαντα στα χερια

Πως μπορει κανεις να χασει το δρομο του σ αυτη τη ζωη και μετα καπως να ξαναβρεθει?
....

7 η ωρα ανοιγαν οι πορτες. 7 και κατι ημουν εκει.
Πολη Wolverhampton
Χωρος Civic hall

Ο antony and the johnsons βγηκαν καπως αργα και βιαστικα
Ο antony καθοταν σε ενα πιανο με ουρα, φορωντας απλως ενα γκρι-μπλε Τ-shirt και ενα μαυρο παντελονι
Με μαυρα κορακι μαλλια και ενα λευκο αναγεννησιακο προσωπο σαν ολοκληρο φεγγαρι
Λιγο χοντρουλης
Λιγο σα μικρο παιδι
Μετα τις πρωτες νοτες ηρθε η φωνη του που με καθηλωσε
Φωνη σα ζαλισμενη πεταλουδα
Σα χνουδι απο φιλι, σα κλαμα ενος αγγελου, σαν ολα

Δε πιστευεις πως ενα τετοιο πλασμα εχει ερθει στο κοσμο

Μερικα τραγουδια, οπως το αγαπημενο μου man is the baby τα διελυσε, τα κομματια εφτασαν μεσα μου και δεν ηθελα τιποτα αλλο παρα να μαι ενα κομματι μιας αγαπης ή μιας αληθειας
Ειπε και καποια καινουργια.... (δε περιγραφεται η ομορφια)


Ετσι ξεχασα για λιγο τι γινοταν γυρω μου
Ξεχασα το χωρο, ενα χωρο, σαν εγκατελειμενο γηπεδο του μπασκετ σε επαρχιακη πολη, Απροσωπο και κρυο. Με στενα και αβολα καθισματα για να χωρεσουν κανα 2000 κοσμος.
Ξεχασα πως η μεση ηλικια ηταν γυρω στα 45+
Ξεχασα πως διπλα μου καθονταν ενα ζευγαρι αγορακια που χειροκροτουσαν τοσο χαριτωμενα στο τελος καθε τραγουδιου, αφηνοντας για λιγο τις μπυρες και τα φυστικια μου ερχονταν να τους τα χωσω ολα στο στομα
Και τελος ξεχασα το σουρεαλισμο γυρω απο εμας τους τρεις που θα ταν δε θα ταν καμια δεκαρια τυφλοι (καποιοι τους εφεραν, τους εδωσαν και απο μια coca cola και τους ξεχασαν εκει)

Δε λεει τελικα να πηγαινεις μονος σε συναυλια, αλλα αν εχεις κανει τοσα αλλα πραγματα μονος αυτο σε πειραζει? (ελεγα στον εαυτο μου να παρηγορηθω)

Η ωρα περασε και γω ηθελα το μαξιλαρι μου να χει τη φωνη σου antony
Antony να σαι παντα καλα
Και μεγαλη η χαρη σου για την ταλαιπωρια που περασα μετα για να φτασω σπιτι οπως εφτασα
Σ αγαπω, αλλα θα το μαθεις ποτε?

(φωτο που εβγαλα στη Θεσσαλονικη 2004, λιγο πειραγμενη στο photoshop)

Η μελαγχολια ειναι μια αρυθμια της εποχης
Μια ματιερα να βλεπεις το κοσμο
Το δικο σου κοσμο, το μοναδικο
Ειναι μια στιγμη που σε διχαζει, αν ολα πανε καλα ή τιποτα δε παει καλα
Θες να βρισκεις ποιηματα στις τσεπες σου, ψαχνεις μα δε βρισκεις τιποτα
Βρισκεις ενα σπιτι χωρις θεμελια πιο γερο απο εσενα
Παιζεις τα δαχτυλα σου μεσα στα γαντια για να ζεσταθουν
Περπατας γρηγορα και πισω αφηνεις χαμογελα να πεφτουν οπως τα φυλλα απ τα δεντρα
Φτανεις στο τερμα και εισαι ενα προσωπο διχως στομα
Φτανεις και εχεις καταλαβει πως πηρες πολυ σοβαρα τη ζωη ψαχνοντας την ευτυχια, αλλα την ιδια στιγμη κανοντας αυτη την επιλογη επιλεγεις να μη τη ζησεις ποτε, αφου η ευτυχια ειναι στη διαδρομη και οχι στο τερμα

(ακρυλικα σε μια καρτα, 2000)

Ειναι δυο αγγελοι
Ενας δασκαλος και ενας μαθητης αγγελος

Περιφερονται ολη μερα
Κουρασμενοι, οταν εχει πια βραδιαζει χτυπανε τη πορτα ενος πλουσιου και ζητανε να μεινουν εκει τη νυχτα
Πραγματι τους βαζουν να κοιμηθουν στο πλυσταριο, σ ενα αχουρι
Το πρωι ο ιδιοκτητης τους δινει ενα ξερο κομματι ψωμι και τους ζητα να ξεπληρωσουν τη διαμονη τους με το να χτισουν μια τρυπα που ειχε γινει στο ταβανι
Ο μαθητης αγγελος ειναι μες στα νευρα
- δε φτανει που μας εχουν φερθει τοσο ασχημα πρεπει και να το ξεπληρωσουμε με τοση δουλεια? Αυτο δεν ειναι αδικο δασκαλε…?
ο δασκαλος του ειπε «μη παραπονιεσαι, τα φαινομενα απατουν…»

Την επομενη νυχτα παλι ξεμενουν σε μια ακρη του δρομου
Φτανουν στο σπιτικο ενος φτωχου και χτυπανε τη πορτα…
Τους υποδεχεται με μια οικογενεια οσο καλυτερα μπορουσε
Εφαγαν ενα ζεστο πιατο φαγητο και κοιμηθηκαν στο κρεβατι του νοικοκυρη
Το πρωι μολις σηκωθηκαν βρηκαν την οικογενεια να κλαιει
Ειχαν βρει νεκρη τη μοναδικη αγελαδα που ειχαν, που εδινε γαλα στα παιδια
Ο μαθητης αγγελος παλι θυμωσε
-αυτοι οι ανθρωποι μας φερθηκαν με το καλυτερο τροπο και μεις δε μπορεσαμε να κανουμε κατι για να αποτρεψουμε το κακο που τους βρηκε?. Αυτο δεν ειναι αδικο δασκαλε…?
ο δασκαλος του ειπε παλι «μη παραπονιεσαι, τα φαινομενα απατουν…»

τι ειχε γινει?
στη πρωτη ιστορια πανω απο τη τρυπα που κλεινουν υπαρχει ενας θυσαυρος που ο ιδιοκτητης ποτε δε θε βρει…
στη δευτερη, το βραδυ πηγε ο χαρος να παρει τη γυναικα του φτωχου και ο αγγελος του πε: μη παρεις τη γυναικα, παρε τη γελαδα…

(photomanipulation 11 nov 2005)

Οι οψεις
Οι κατοψεις
Τα πραγματα πως ειναι και πως φαινονται
Τα φαινομενα που απατουν
Που σε απατουν
Που μας διαθλουν

Μιλουσα αρκετη ωρα στο τηλεφωνο με συγγενικο μου προσωπο
Αυτη πολυ δυνατος χαρακτηρας
Αυτος ηρεμος και καλος
Μου ελεγε πως την απατα, χρονια τωρα, και δε περνα απο κανενος το μυαλο τι εχει τραβηξει...

Σκεφτομουν παλι τα ζορια που τραβαμε ο καθενας μας μεσα του και που δε τολμαμε να τα πουμε
Σκεφτομουν το παιχνιδι των θυτων και των θυματων, ενα σεναριο που ολοι θελουν να παιξουν (α ρε φωσκολε)
Μοιαζει σα να μην εχουμε πιστη πια ο ενας στον αλλον
Σα να μη θελει κανεις αυτο το ενα,
να γινομαστε ενα

Ειναι που τα θελουμε ολα?
Ειναι που νιωθουμε πως μεγαλωνουμε και πρεπει να τα προλαβουμε ολα, τωρα που το δερμα ειναι ακομα φρεσκο?

Δε ξερω τιποτα πια

ο,τι πεις εσυ

Η μερα σημερα εμοιαζε με σαπουνοπερα
κατι σα μεξικανικη σειρα,
στη σφαιρα του παραλογου και γω ο μεταφραστης της,
χωρις να ξερω τη γλωσσα,
μετεφραζα αναλογα τη σκηνη και το συναισθημα
ανευ συνειδησης
και οποιον παρει ο χαρος

για μπουρμπουλιθρες στη μπανιερα ειναι ο,τι πρεπει
να σκανε στα ματια σου
να τσουζουν


some more stories

αυριο απο τις 7 ωρα αγγλιας ο φιλος αντωνης (http://www.antidi.prackhost.com/blog/ ) θα γραφει για τους
fans της madonna απο ολο το κοσμο σε πραγματικο χρονο το τι γινεται μεσα στη συναυλια της στο λονδινο

http://journals.aol.com/nlivemadonna/MadonnaConcertBlog/

Ασπρα αστερακια πανω σ ενα κεικ σοκολατας
(Επεσαν απο τον ουρανο?)
Θα τα φαω ολα


Ελεγα στη μαρια πριν κατι μηνες πως παρατηρησα πως στις αρχες καθε δεκαετιας ενα νεο πραγμα βγαινει στη μουσικη (ροκ, ψυχεδελεια, ντισκο, ambient, trance, ραπ…) και μεχρι το τελος της δεκαετιας εχει εξελιχθει τοσο που δε παει παραπαπερα
Της ελεγα λοιπον τι βγηκε αυτη τη δεκαετια?... τιποτα (ο μηδενιστης παλι βγηκε απο μεσα μου)
αλλα
τελικα στους επομενους μηνες ηρθαν οι δισκοι που ακουω με μανια απο
- antony and the johnsons
- cocorosie
- bebel Gilberto
- bjork (all time classic)
- imogen heap
- Joanna newsom
- Julia boman
- kings of convenience
- Manitoba
- nouvelle vague
- royksopp
- SigurR?s
- Devendra Banhart
- bo kaspers orkester
- marianne faithfull
- Swayzak
- Midwest product
........................................................ επεσαν απο τον ουρανο?

(στη φωτο τα κουραμπιεδακια-αστερακια της κυριας Αθηνας, λιγο πριν φυγουμε φανταροι με το Σακη, χριστουγεννα 2003, Πατρα)

Το ποταμι σημερα απλωθηκε, εγινε περα στα χωραφια μια απεραντη λιμνη
Τα καλυψε ολα
Και τη πολη τη καλυψε μια ησυχια
Ολοι περπατανε στις μυτες και μιλουν ψιθυριστα για να μη το αγριεψουν κι αλλο

Τα περιστερια σκιζουν τον αερα πανω απο τα κεφαλια μας

Περπαταμε και οι σκιες μας φευγουν πισω


Σχεδον τελειωσε κι αυτη η εβδομαδα

Ο χαρης μου ειπε για ενα ωραιο παιχνιδι που παιζει με τους φιλους του
Βρισκονται στο τελος της μερας και λενε ποσες φορες την ημερα ο καθενας δεν εκανε τιποτα, δεν ειπε τιποτα, δε σκεφτηκε τιποτα
Οποιος εχει τις περισσοτερες φορες νικαει
Μεχρι στιγμης κανεις δεν εχει νικησει...

Μ ενα κοκκινο μπαλονι φτανεις στον Β612
Ο μικρος πριγκηπας σου δινει σε μια γλαστρα το μοναδικο στο κοσμο τριανταφυλλο του
Σου λεει:
Φτανει αυτο να μ αγαπας για παντα?

Ευχαριστω desertman, rainman, αλκηστις, πετρο, m.hulot
(ξερετε εσεις)

(photomanipulation 2003)