Κατεβηκα βιαστικα στο λονδινο αυτες τις μερες, να δω τους φιλους μου, να δω την ομορφη πολη
Ο ηλιος ηταν εκει και οι οι ανθρωποι με τις σκιες τους εκει και αυτοι να βλεπουν τα ονειρα να περνανε
Χαζευα στους δρομους τα φυλλα κατω απ τα δεντρα, Τ’ ακινητα αεροπλανα στον ουρανο απ τη σχετικη κινηση του τρενου, Το σκοταδι κατω απο τις γεφυρες και τα ονειρα, το φως και τους πρασινους φραχτες, τα παρκα που ο κοσμος περπατουσε και χανοταν...
χαμογελουσα αμυδρα και για λιγο
Πως να βλεπουν οι ποιητες το κοσμο? σκεφτομουν
Οι ανθρωποι γυρω βλεπαν τα ματια μου να τρεμουν
Εχω μεσα μου γεφυρες που κανεις δε περνα πια
Εχω κεραιες που απλωνονται σα τα γυμνα κλαδια των δεντρων το χειμωνα
Διαβαζα τη φτωχη μαργκο της σωτης τριανταφυλλου και ελεγα μεσα μου
Ρημαγμενα κρεβατια οι κηποι
Ρημαγμενοι ειμαστε ολοι



Πηραμε με τον αντωνη σβαρνα τα μουσεια, που ειχαν ηδη παει ο νικηφορος με την ευη και ειδαμε τοση ομορφια ( τα λεει η μαρκησια του Ο πολυ καλυτερα απο εμενα εδω: http://maskesiliou.blogspot.com/2005/11/work-for-idle-hands-to-do.html ) [παντως ο Rubens ειναι απιστευτος ζωγραφος - αν και τσογλανακι οπως ειπε και ο νικηφορος (διπλοι και τριπλοι πινακες πουλημενοι σε διαφορετικες χωρες – που να ξερε ομως πως θα γινοταν ετσι ο κοσμος σημερα που θα τον ανακαλυπταμε?...) ]

το κειμενο αυτο γραφτηκε ακουγοντας madeleine peyroux - careless love (2004)
και η φωτο: μαρτιος 05 manchester απο ενα ξενοδοχειο