Μυριζει φρεσκα λαζανια με τριμμενη ντοματα και μυτζήθρα

Κι εκεινη η αισθηση του ανεπιστρεπτου

ειχα κεφια σημερα
εφτιαξα πολλα πραγματακια
ενα ειναι εδω http://www.deviantart.com/view/33994780/

enjoy

μια παραλλαγη που δε μου αρεσε αρχικα, αλλα τωρα μ αρεσει

αγκαλια ολοι με τη σαρα του θαναση παπακωνσταντινου που δε φοβαται τα φρουτα του παθους οπως εμεις

Μιλουσα στο τηλεφωνο και εβαλα στο winamp να ακουσω κατι κομματια του jeff hanson http://www.jeffhanson.net/audio.html
η φωνη στο ακουστικο εσβησε...

ο jeff απλωνει ενα κατακοκκινο σεντονι σε ενα καταπρασινο λιβαδι και σε καλει για πικ-νικ με τη κιθαρα του, τα τζιτζικια και τα μυρμυγκια κανουν ενα μικρο διαλλειμα και συ κρατας την ανασα σου μεχρι να σκασεις

Δυσκολο να πιστεψει κανεις πως είναι αντρας αυτος που τραγουδα.
Τον βρηκα ιδιαιτερα συγκινητικό και τον συστήνω

(paris 2006)

Και επειδη ο,τι λεμε στους εαυτους μας οφειλουμε να το κανουμε πραξη, αυριο που εχω τα γενεθλια μου δε θα αναπολησω, αλλα θα ζησω όπως το εγραψα και στο προπροηγουμενο post μου

Χρονια μου πολλα

(photo, paris 2006)

εχοντας στα χερια μου το νέο δισκο του Μ.Δελτα και διαβαζοντας το post του m.hulot θα συμφωνησω πως είναι μια από τις πιο ομορφες δουλειες του.

μια μπορα πανω σου- λυτρωτικη-καταστροφικη.

Το μ.δελτα δεν τον ειχα πολύ προσεξει στους στερεο νοβα.
Μου αρεσε στους τετραγωνο 19 αρκετα.
Αργοτερα αγορασα το «νεπετα» γιατι μου αρεσε το εξωφυλλο και σιγα σιγα τον λατρεψα. Ακομα περισσοτερο στο halcyon days και στο χρωμα της μερας με τη τσανακλιδου.
Αρχισα να βλεπω έναν πολύ ικανο μουσικο, μια ομορφη καρδια να πατα στα πληκτρα και να μου λεει: ειμαι η τρομαγμενη σου απολαυση.
Οι δισκοι που εβγαλε αργοτερα στη klik records δε μπορω να πω πως με ενθουσιασαν – τους ειδα σαν ένα μεταβατικο σημειο του στο οριζοντα- που προσθεσε επιπλεον μια πυρωμενη μαχαιρια με το ουρανιο τοξο του- και τωρα εδώ με το timeless beauty

Πραγματικα timeless και πραγματικα beauty.

Νομιζω η αξια του είναι υποβαθμισμενη στη χωρα μας αλλα τουλαχιστον είναι αυτή που πρεπει να είναι στις καρδιες μας … και θα αυξανεται

Όταν μας δινεται η ευκαιρια να κανουμε κατι ομορφο δε νομιζω πως ειμαστε ολοι τοσο αξιοι

Υ.Γ m.hulot θα διαφωνησω μαζι σου για το layout του δισκου- νομιζω πως είναι βαρετο, ευκολο και ανανταξιο του περιεχομενου, σα χαρτι περιτυλιγματος.

Συνηθως ζουμε αναπολωντας,
Όχι άλλο, φτανει
Θελω να ζω χωρις ν αναπολω.
Με βαλιτσες στα χερια και έναν οριζοντα στο μυαλο, κατεβηκα σε φιλους και φυγαμε για ταξιδια μ ένα μπαλονι ο καθενας στο χερι. Τρεξαμε, λιωσαμε παπουτσια, ειδαμε τα ονειρα αλλων ανθρωπων- καθως ηρθαν απλως με τον ανεμο στα ποδια μας, διαγραφηκαμε για λιγο από τη παγκοσμια ιστορια, γκρινιαξαμε, γελασαμε, βγαλαμε κι εμεις μικρα φυλλαρακια όπως όλα τα δεντρα της ανοιξης, αγγιξαμε λιγη ομορφια.
Και όταν ζεις δεν αναπολεις.


Τι ζητανε τοσοι ανθρωποι σε μια ταρατσα? Πως πιανουν τον ουρανο?

Οι φιλοι μου τα πουλια και οι χελωνες εμειναν χωρις σπιτια, τα τρεμαμενα χερια και οι προσευχες εφυγαν στο σκοταδι με τα βιαστικα σ αγαπω. Τα χειλη ενωθηκαν με την υγρασια της νυχτας, τ αστερια ’πεσαν στο δερμα κι εσβησαν σα τσιγαρα, οι κλειδαριες εσπασαν και γω μπηκα παλι σ ένα αδειο δωματιο που αρχιζει να γινεται σπιτι μου, λεει πως είναι σπιτι μου, μου λεει πως ειναι εκεινη η χαραγμενη με το σουγια καρδια στο κορμο του δεντρου (αραγε του δινει ζωη?), μου λεει: ειμαι η σιωπη σου


Πως είναι να βλεπεις τον κοσμο από μια κλειδαροτρυπα? Από ένα παραθυρο?

Πραγματα που δε τρωγονται αλλα θα ηθελα να φαω
- το αφρολουτρο κανελα-βανιλια του κορρε
- κατι σπορους από ομορφα φυτα (για να φυτρωσουν μεσα μου)
- τα χαρτακια με τα ομορφα λογια που γραφτηκαν για να μη πραγματοποιηθουν ποτε
- την αορατη ασημοσκονη ολων των αστεριων που πεφτουν και σβηνουν στο πουθενα
- κατι αληθειες που οσο μεγαλωνουν στερεοποιούνται και δε καταπινονται με τιποτα
- το χρονο, για να γινει το εσωτερικο ρολοι ένα μπαχαλο (μπας και κερδισω εξτρα μερες)
- ένα συννεφο (τι γευση να χει?)
- τα φιλια σου
- το περιτυλιγμα της σοκολατας ιον (γαλακτος και αμυγδαλου)
- όλα εκεινα τα δακρυα που χαθηκαν στα αλμυρα νερα
- έναν καθρεφτη
- το κακο λυκο πριν φαει τα αθώα κατσικακια


Ξυπνησα με μια αισθηση μετανοησης και εξω βρεχει, σα να μαρτυρησε καποιος

Είναι απιστευτο ποσο οι ανθρωποι που συναντάμε μοιαζουν σ ένα χαμογελο, μια ματια, μια κινηση, ένα νευμα. Ποσα διαφορετικα γονιδια ν αντεξει αυτό το συμπαν, ποσες εκφρασεις τους να καταγραψει η βιολογια? Ποσες αραγε πιθανοτητες μας δινουν τα μαθηματικα να συναντησουμε το ιδιο νευμα από διαφορετικους ανθρωπους με διαφορετικα ερεθισματα και εκφρασεις?


οι photos ολες ειναι απο το ταξιδι στο παρισι και αυτο το post στηθηκε ακουγοντας το καταπληκτικο VERZWEIFELT GLUCKICH του Μ.Δελτα

αγαπη στελνω