(φωτο 2006, photoshop)

Ηταν ξημερωματα οταν ξυπνησε. Θα κατεβαιναν στον καμπο να μαζεψουν τη νεα σοδια απο μηλα. Τα σταρκιν και τα ντελισια ανεμεναν το στοργικο της χερι, να τα κοψει. Ηταν η εποχη τους, ζουμερα και μυρωδατα.
Ο καμπος ηταν τυλιγμενος απο εναν πυρηνα ομιχλης και υγρασιας. Μελαγχολικος. Ενας μικρος λαβυρινθος για τις αισθησεις.
Στρωθηκαν στη δουλεια. Τεντωνε το κορμι της να φτασει ενα κλαδι, σαν τεντωμενο σχοινι που πανω του κανεις δεν μπορει να βαδισει. Μετα από ωρες η μεση και ο λαιμος της την πονουσαν. Ειχε ιδρωσει αρκετα. Σκουπιζε το μετωπο της συχνα με τη παλαμη της. Πεινουσε λιγο και διψουσε πολυ. Τοση ωρα δουλευε χωρις να σκεφτεται τιποτα. Δουλευε με τη μυρωδια των βαλτων, των βατων και των τσακισμενων χορταριων να δινουν το ρυθμο στο διαφραγμα της.
Μεσημεριασε και ειπαν να κανουν ενα μικρο διαλλειμα. Πεταχτηκε ως το ποταμι να φερει νερο. Κρυσταλλινο νερο, στοιχειο στοιχειωμενο, καμωμενο απο τα ονειρα των ανθρωπων, υλη που δε χρειαστηκε πουθενα και ποτε. Νερο που αναβλυζε απο την αιωνια πηγη, που με φορα ριχνοταν στις πετρες και τις γυαλιζε, τις ετρωγε σιγα-σιγα, ψυχη-ψυχη. Εφτιαχνε μικρα σπιτακια για τα πλασματα του και τα πλασματα των παραμυθιων. Μια ισορροπια φθαρτη για νεροφιδες και νεραϊδες.
Τα κλαδια των δεντρων εσκυβαν πανω στο ποταμι και του μιλουσαν. Προσπαθησε να καταλαβει τι του ελεγαν, μα ειναι δυσκολη η γλωσσα των δεντρων.
Γεμισε το παγουρακι της με νερο και επεστρεψε στο χωραφι. Καμια μαγισσα δε βρεθηκε στο δρομο της να της δωσει το δηλητηριασμενο μηλο.

…………………………………….

Παλιοτερα ειχα βαλει αυτό http://niketasp.blogspot.com/2005/06/paramithoxromata.html το αποσπασμα, σημερα Κυριακη ειπα να βαλω άλλο ένα απ αυτή την ιστορια

Βρεχει εκει?