Καθοταν πανω σ΄ενα κλαδι της μυγδαλιας.
Το δεντρο ξυπνησε και ανακλαδιστηκε.
Την πεταξε απαλα απο κλαδι σε κλαδι εωσοτου την αφησε στο εδαφος.
Αυτο συνεβαινε αρκετα συχνα τον τελευταιο καιρο και πολυ τη νευριαζε την Ελενη, που στο τελος βρισκοταν παντα να σκουπιζει το χωμα απο τα ρουχα της. Αλλα αγαπουσε πολυ αυτο το δεντρο, για να του χαλασει τη χαρα να παιξει λιγο μαζι της.
Ηξερε ολα της τα μυστικα. Αλλωστε δεν ηταν ενα τυχαιο δεντρο, η Φυση το ειχε προικισει με σοφια.
- Λοιπον, σημερα Ελενιτσα θα σου πω μια ιστορια, απο τον κοσμο των δεντρων, μου την ειχε διηγηθει οταν ημουν μικρη η μητερα μου, τοτε δεν καταλαβαινα τι σημαινε, τωρα βεβαια ξερω, μα θελω μονη σου να το ανακαλυψεις και συ. Εισαι ετοιμη;
- Παντα.
- Μια φορα και εναν καιρο τα δελφινια γεννιοντουσαν πανω στα φυλλα των δεντρων.
Πανω στην ακρη ενος πλατανιου, διπλα στο μεγαλο ποταμι της ρεματιας σε γειτονικα φυλλα γεννηθηκαν δυο δελφινακια. Μεγαλωναν μαζι.
Τις νυχτες κατω απο τα ιδια αστερια ετρεμαν, εγιναν φιλοι. Αγαπηθηκαν.
Περασε ο καιρος και μεγαλωσαν αρκετα. Τοσο που τα κλαδια δεν αντεχαν το βαρος τους και λυγισαν και αυτα επεσαν στο δροσερο νερο.
Εκει, στην αληθινη ζωη, στη σκληρη της πραγματικοτητα, εζησαν μεχρι που το ενα δελφινακι αρρωστησε γιατι τα νερα μολυνθηκαν καποια στιγμη απο τη λεξη ψέμα και αυτο ηταν τοσο ευαισθητο που δεν αντεξε και επεσε για παντοτινο υπνο.
Τοτε το αλλο δελφινακι μην αντεχοντας την απωλεια του συντροφου του αποφασισε να φυγει μακρια. Πηρε λοιπον ακρη ακρη το ποταμι. Πηδησε καταραχτες, παλεψε με τις δινες, κουραστηκε καποια στιγμη και αποκαρδιομενο εβαλε τα κλαμματα.
Γαλαζια δακρυα αρχισαν να τρεχουν στα μαγουλα του. Πολλα δακρυα. Τοσα που εφτιαξαν μια θαλασσα.
Απο τοτε τα δελφινακια ζουν στις θαλασσες και οταν κλαινε φτιαχνουν νεες θαλασσες.
Ομορφες γαλαζιες θαλασσες.
Εκει που ανθρωποι πηγαινουν να κολυμπησουν και το λενε χαρα.


(αποσπασμα απο ενα κειμενο που γραφω εδω και χρονια και δε ξερω που θα καταληξει και που θα καταληξω)