no poor people, λεπτομερεια απο φωτο του Χαρη σε επεξεργασια δικη μου, 2006

Διαβαζοντας αυτό http://mhulotsnothingdays.blogspot.com/2006/03/blog-post_22.html το κειμενο του m.hulot
Θυμηθηκα μια μικρη ιστορια ενός παιδιου , του Δ, απ το χωριο μου…

…με τα λιγα και τα πολλα καταφεραν μερικοι συγχωριανοι μου να το βοηθησουν μετα το γυμνασιο, να το βαλουν σε μια σχολη στην Αθηνα, που δεν ξερω τι σχολες είναι αυτές, αλλα πρεπει να μεινει κανεις μεσα, εσωκλειστος τη πρωτη χρονια τουλαχιστον και αποφοιτα στο τελος μετα από δυο χρονια με το χαρτι του μηχανικου αυτοκινητων ή αλλων παρομοιων επαγγελματων.
Αυτό το παιδακι εκτος του χαμηλου βιοτικου επιπεδου και ισως του πνευματικου σ ένα βαθμο (αν ξεραμε τι εστι εξυπναδα) ειχε προβλημα με τα δοντια του. Μεγαλο προβλημα επειδη οδοντοβουρτσα δεν ηξερε τι είναι (και δε φταιει αυτό σ αυτο).
Ένα απογευμα τηλεφωνει κλαιγοντας σ έναν από τους αθηναιους- συγχωριανους μου που τον ειχαν υπο την προστασια τους και του ειπε πως πονουσε φριχτα και πως απ τη σχολη πηρε αδεια να παει σε οδοντιατρο. Δωσανε λοιπον ραντεβου να πανε καπου μαζι.
Αφησε τη δουλεια του αυτος ο αθηναιος συγχωριανος μου και πηγε στο ραντεβου.
Μα αδικα περιμενε… η ωρα περνουσε και ο Δ αφαντος. Τηλεφωνησε στη σχολη και του ’παν: είναι ωρα που εφυγε…
Ξεσηκωθηκαν τοτε ολοι οι αθηναιοι συγχωριανοι μου και αρχισαν να τον ψαχνουν σε ολοκληρη Αθηνα!
Και τον βρηκαν στην ομονοια ... Τον βρηκαν πεσμενο κατω, σε κατι σκαλια και ολοι περνουσαν από πανω του και κανεις δε φιλοτιμηθηκε για 6 ωρες να ρωτησει τι εχει αυτό το παιδι και είναι πεσμενο εκει…
Το αποστημα που ειχε επεκταθηκε επικινδυνα και προκαλεσε καποια μορφη μηνιγγιτιδας-εγκεφαλιτιδας… εχασε το προσανατολισμο του και ειχε παραισθησεις… περιπλανηθηκε στα τρενα και στο τελος εξαντληθηκε, λιποθυμησε… επεσε σε κωμα
Ολοι νομιζαν πως ναι κανα πρεζονι…
Περασε μηνες στο νοσοκομειο για να συνερθει… κινδυνεψε η ζωη του ειπαν, εγιναν πολλοι ερανοι στο χωριο…