Το 1995 (νομιζω) ηταν η πρωτη φορα που εδωσα πανελληνιες. Για μια ολοκληρη χρονια και κατι πηγαινα φροντιστηριο εκθεσης σ ένα θειο μου φιλολογο (τσαμπα εννοειται-που να βρεθουν τα λεφτα?) που ολοι ελεγαν στο σχολειο ποσο καλος καθηγητης ηταν. Και ηταν. Ημουν πανω στη φουρια μου, πανω που εβρισκα το δικο μου τροπο να εκφραζομαι και ο θειος μου με σταματησε (δεν τον κατηγορω, αυτή ηταν η δουλεια του: να μου μιλα για τον παπανουτσο 3 ωρες την εβομαδα).
Ένα πραγμα θα πω: σ εκεινες τις πανελληνιες εγραψα 12,5.
Την επομενη χρονια πηγα καλυτερα: πηρα 13,5 (βελτιωθηκα)
Και μ αυτό το βαθμο περασα σε μια απο τις σχολες που ηθελα και ανεβηκα στη θεσσαλονικη. Κατά το τελος της χρονιας, ειπα: ας παω να κανω κανα μαθημα εκθεσης και μετα ας δωσω για τη πλακα τελευταια φορα πανελληνιες.
Με τα λιγα και τα πολλα βρεθηκα να κανω μαθημα στον Οδυσσεα, καπου στη Καρολου Ντηλ (πανω απ τη γαζια- δε ξερω αν υπαρχει ακομα).
Ο οδυσσεας ηταν ενας τυπος με ωραια τρελα και θετικοτητα. Θυμαμαι πως ειχε γυαλια σε διαφορετικα χρωματα- αναλογα τη διαθεση του και πως το φροντιστηριο το ειχε διαμορφωσει περισσοτερο σα gallery (με τους πινακες του) παρα σα φροντιστηριο. Τωρα που το σκεφτομαι υπηρχε και μια Μαρια, φιλη του Οδυσσεα, επισης πολύ ενδιαφέρων ατομο.
Ο οδυσσεας εδειξε συμπαθεια για το τροπο που εγραφα και με αφηνε ελευθερο και παντα ηθελε τη γνωμη μου μεσα στο μαθημα (και φυσικα εφερνα τη καταστροφη γιατι απ αλλου ξεκιναγε η κουβεντα και αλλου κατεληγε τελικα)
Νομιζω μισουσε τον παπανουτσο οσο και γω.
Και οι αλλοι συμμαθητές μου- παιδακια του λυκειου ακομα (ολοι τους διεπρεψαν αργοτερα) νομιζω επισης, με μισουσαν που τους κατεστρεφα τα ιδεωδη παπανουτσου
…
σημερα σκεφτομουν πως το blog μου είναι σα να μοιραζω τη τραπουλα σε αγνωστους συμπαιχτες και γινεται ένα ωραιο παιχιδι τοσο καιρο, αν και καποιους τους γνωρισα και το παιχνιδι εγινε ακομα πιο ενδιαφερον.

Εχω αξιολογησει τη σημαντικοτητα της γραφης μου, δεν είναι για να κοβουμε και φλεβες (αν και δε το αποκλειω με τα στενοχωρα πραγματα που γραφω) (ισως χωρις τις εικονες μου κανεις να μην εβρισκε κατι σ αυτό το blog- όπως σε τοσα αλλα), ωστοσο αυτή η γραφη εκανε μερικους ανθρωπους να σκυψουν πανω μου και να μου μιλησουν

ειμαι ευγνώμον για το ωραιο παιχνιδι παιδια (και ας το παιρνω λιγο πιο σοβαρα απ ότι πρεπει)