Μεσα σε μια ζαλη πηχτων ονειρων χτυπουσε το τηλεφωνο… σηκωθηκα ζεστος και ηταν η μανα μου…
τα βασικα…
εισαι καλα παιδι μου?...
με τα χρονια εχουμε απομεινει στις βασικες ερωτησεις, αν και κατω από κάθε λεξη και τονο μιας φρασης κυλανε όλα τα ανομολόγητα…
μεσα στη κουβεντα καταλαβαινω πως είναι 25η μαρτιου σημερα…
χαμπαρι δε πηρα…
στο χωριο γινεται κατι τρυφερο τετοια μερα στη πλατεια: τα μικρα παιδακια λενε ποιηματακια (θα προτιμουσα σπουδαιων ποιητων, αλλα ποιος με ρωτα?) τα οποια δεν εχουν και πολύ σημασια τελικα, γιατι κανεις από τους κυκλους των ενηλικων δεν τ ακουει προσεχτικα (ουτε τα ιδια τα παιδια ακουνε τι λενε) και μενει μια εικονα ενός συννεφου που ανοιγει για λιγο και λιγες αχτιδες κανουν τις φωτογραφιες να μοιαζουν καρτποσταλ και ολοι μεσα τους να χαμογελουν με την αθωοτητα που τα παιδια ξεχνανε τα λογια τους, που ντρεπονται, που αλλα είναι θαραλλεα, που αλλα τα σπρωχνουν…
Και όλα αυτά εχουν μια προσωποποιηση γιατι εκει ολοι γνωριζομαστε μεταξυ μας και ολοι μας ξερουμε το σκηνικο του καθενος…
Οι αθωοι ανθρωποι δε στηνουν παραστασεις
Αυτή την τρυφεροτητα δε τη συναντησα στις πολεις, εκει που σιχαινομαι το πατρις – θρησκεια - οικογενεια, εκει που τα παιδια κανουν παρελασεις (για ποιον? για να αποδειξουν τι? Πως ειμαστε ενδοξο ενθος? Σκατα), που ο κοσμος θαυμαζει τα τανκς και τη βαρια μποτα των φανταρων?

Η μονη ωραια 25η μαρτιου που θυμαμαι στη πολη είναι μια που εχουμε ξεμεινει με τον Κωστα Μ. εκει που ξεκινανε οι παρελασεις γιατι πουθενα αλλου δε βρισκαμε ενδιαφερον και γιατι εκει μπορουσαμε να παρατηρουμε τα προσωπα που ετοιμαζονται να βγουνε στη σκηνη του θεατρου: και αμα χασω το βημα μου?... κοιτα ποσο κοντη είναι η φουστα αυτηνης-ντροπης τετοια μερα…τι κανω εδώ? να κανουμε ενα τσιγαρο στα γρηγορα...
Εκει λοιπον σ αυτό τη λελαπα, σε μια ακρη εβαλαν στη σειρα καμια εικοσαρια τετραχρονα προσκοπακια , τους κατεβασαν τα κοντα παντελονακια και επρεπε όλα να κανουν το πιπι τους για να μη το ζητησουν αργοτερα κατα τη διαρκεια της παρελασης (ντροπη θα ηταν για τα περηφανα νιατα μας να κατουριουνται) και ειχαν πολύ πλακα που ζοριζονταν και τα εβλεπαν όλα σα παιχνιδι… (χεστηκαμε εμεις για τη παρελαση σας, εμεις να παιξουμε ηρθαμε...)

(Ας μη κρυβομαστε πισω από το δαχτυλο μας, αν η 25η μαρτιου επεφτε καθημερινη πολλοι θα πεταγαν τη σκουφια τους… σημερα που επεσε σαββατο πολλοι θα γκρινιαξαν… και αυτό νομιζω σημαινει πολλα για την αξια του πραγματος)

Μετα με το Κωστα Μ. πηγαμε σπιτι του ν ακουσουμε κατι κασσετες που του εστελνε ενας ξαδερφος του από το λονδινο. Του εγραφε ραδιοφωνικες εκπομπες με rave κομματακια.
Μιλαμε τωρα για αρχες του 90΄, και βαζαμε αυτές τις κασσετες μετα τα εμβατηρια που ειχαμε ακουσει και μεναμε σιωπηλοι… στους τοιχους οι cure, οι smiths και οι rage against the machine επισης σιωπηλοι… απορουσαμε μ αυτό που ακουγαμε… εγω να λεω μεσα μου: μπα… μια σαχλαμαρα ειναι… μια τρελα είναι η ηλεκτρονικη σκηνη…δε θα κρατησει πολύ… ο Κωστας Μ. να λεει: καλα γαμανε αυτά ε? πολύ τα γουσταρω.. Και γω να συνεχιζω μεσα μου να λεω: καλα και παλαμακια να σου στελνανε εσενα από λονδινο θα σου αρεσαν…

Μετα ηρθαν οι στερεο νοβα, το 01, το κυμα των ανθρωπων που αρχισα να ψαχνω και να διαβαζω παρα τους ολους περιορισμους που ειχα στη προσβαση των πραγματων. Αληθεια το λεω: κατά μεγαλες περιοδους τρεφομουν με (ζωντανο) γιαουρτι, για να κανω οικονομια και να μπορω να αγοραζω μια ταπεινη σανιδα και να σκαω στα κυματα των ανθρωπων που με γοητευαν…

Σημερα ξυπνησα με μια λυπη για τη ζωη μου, που κοντευω τα 30 και δεν εχω κανει κατι αξιολογο όπως οι ανθρωποι που αγαπησα, που δεν εχω μαλλον κατι νέο μεσα μου να πω…που εχω μπει στη δινη της ζωης, που ολο παλευω για τα βασικα, που τωρα ειμαι στη φαση σπιτι – δουλεια…που το μαγικο χερι δεν ερχεται, όπως δεν ερχονται οι ιπποτες στα ονειρα των ρομαντικων κοριτσιων (αν υπαρχουν ρομαντικα κοριτσια και αν υπαρχουν ιπποτες)

Θελω να κανω κατι καλο, αλλα ο καθενας είναι ο,τι κανει ή ο,τι μπορει τελικα, και αυτό με πληγωνει πολύ
(οπως μας πληγωνει και αυτος ο ξεφτιλα εορτασμος σημερα)