(phoshop 2004)

η Κ. γυριζει κουρασμενη απ τη δουλεια, ανεβαινει βασανιστικα αργα τις σκαλες γιατι το διαολεμενο ασανσερ είναι για πολλοστη φορα χαλασμενο και γιατι ειχε για πολλοστη φορα μια δυσκολη μερα στη δουλεια.
Στον τεταρτο οροφο που φτανει τελικα, βγαζει τα κλειδια, ανοιγει τη πορτα, πεταει το παλτο στο καναπε και τα παπουτσια στο διαδρομο, βλεπει το φως στο δωματιο της Α. να καει και λεει ας παω να πω μια καλησπερα και να ρωτησω αν θελει να παραγγειλουμε καμια πιτσα.
Χτυπα στη συρόμενη πορτα και δεν υπαρχει καμια απαντηση. Ξαναχτυπα. «Α. εισαι καλα?...»
Ανοιγει τη πορτα και βρισκει τη Α. νεκρη τυλιγμενη με το καλωδιο του ποντικιου στο λαιμο (γαμωτο γιατι κανεις δε μιλησε σ αυτη τη κοπελα πως υπαρχουν και ασυρματα ποντικια?), έχοντας γυρω της διασπαρτα υπνωτικα χαπια, ξυραφια, πιστολια, σκαμνακια, τριχιες και οθονες να εχουν αυτό το blog.
Το CSI καλειται και μετα από λεπτομερη ηλιθια ερευνα ολων τω στοιχειων (DNA τριχων, αποτσιγαρων, αποτυπωματων….) βρισκει πως ο ενοχος ειναι αυτό το blog και έμμεσα εγω μ αυτά που γραφω και που εριξα τη Α. σε χρονια μανιοκαταθλιψη και τελικα την οδηγησα στην αυτοκτονια με αυτό το φρικτο τροπο…
(αρα δεν είναι αυτοκτονια)
(αρα στειλτε τσιγαρα και πορτοκαλια στη φυλακη που θα μαι)