(φωτο του φιλου μου του Χαρη, καπου στην αμερικη, που αλλου?)


Αυτή η εβδομαδα κατεληξε στην συγκλονιστικη φωνη της Diane Cluck, στο τελειωμα ενός πινακα (και φυσικα στα γεματα μουτζουρες δαχτυλα και ρουχα), στο να χω κανει λιγοτερα απ οσα ειχα υποσχεθει στον εαυτο μου πως θα ειχα κανει, μ’ ένα πεσμενο δεντρο μεσα μου, με μια γροθια στο στομαχι, με λιγοτερα μαλλια (και περισσοτερο προσωπο), με λιγοστο χιονι στα παπουτσια, με μια εκπληκτικη ηλεκτρικη οδοντοβουρτσα (oral-b triumph), με λιγοτερα επιθηλιακα κυτταρα, με το να συναντω (όπως κάθε πρωι αλλωστε) το ιδιο ζευγαρι να κρατιεται χερι χερι σ ενα μεγαλο μερος της διαδρομης και μετα ξαφνικα να φιλιουνται και να αποχωριζονται σα ξενοι, με το να αναρωτιεμαι ποτε θα αξιωθω να μαθω οδηγηση, μ ένα ψυγειο που είναι γεματο κάθε λογης smoothies και γιαουρτια,
με μια αδεια αγκαλια….

Καλο σαββατοκυριακο