(sexy blue potatoes, photoshop 2002)

Καμια φορα βλεπουμε απλες ιστοριες στο ξενο κιν/φο και απορουμε γιατι στη χωρα μας δε βλεπουμε τετοιες ιστοριες, γιατι εχουμε ένα κιν/φο που τρωει τις σαρκες του?
Δεν εχουμε κανεναν να πει μια απλη ιστορια?
Κανεναν δεν εχουν αγγιξει οι βιογραφιες- ιστοριες της Μπελου ή του Ζαμπετα? (ή μια ιστορια που να τους ενωνει ολους αυτους τους σπουδαιους ανθρωπους?) (δε θα πω για Χατζιδακι, Μελινα...)
Κανεναν δεν αγγιξε η ιστορια της Ελενης από το Κωσταλεξι που αδερφια και ένα ολοκληρο χωριο συνωμοτουσε στον εγκλεισμο της γιατι ντρεπονταν για τη ψυχολογικη και πνευματικη της κατασταση….
Γιατι κανουμε το απλο τοσο πολυπλοκο?
Γιατι πρεπει να εφευρισκουμε μπλε σεξυ πατατες?
χορτασαμε πια απο πατατες (ονοματα και ιστοριες θα πουμε αλλη φορα)...

ασχετο: το σεβασμο μου αποψε σε αλφα-γαμα, ηχοκρατορια και TXC που σπανε τα ηχεια μου θυμιζοντας μου κατι δυνατα απογευματα