Ειδα για πολλοστη φορα το lost in translation της Coppola
Με αγαπημενη σκηνη αυτη του τελους που αυτη προχωρα χαμενη μεσα στο κοσμο μ ενα σκουρο παλτο. Αυτος τη βλεπει απο το αυτοκινητο, κατεβαινει, ‘hey you’ της λεει και την αγκαλιαζει, της ψιθυριζει κατι (ποτε δε θα μαθουμε τι?), εκεινη δακρυζει, της λεει ΟΚ? ΟΚ λεει εκεινη, τη φιλα, με πισω βηματα της χαμογελα και φευγει
Κατι μου κανει αυτη η ταινια απο τη πρωτη φορα που την ειδα σ’ ενα κινηματογραφο της Λευκωσιας, Κυριακη απογευμα με μια παρεα, που οι μισοι νομιζαν θα δουμε ταινια καρατε και μεχρι το τελος γκρινιαζαν στα πισω καθισματα
Εχει κατι το λυτρωτικο αυτη η ταινια, ο Billy Murray κανει τα λιγα να φαινονται πολλα και η ομορφη Scarlet Johansson σε κανει να θες να μπεις στα ματια της και να κυλισεις με τα δακρυα του τελους



(sti foto i skia mou ena xrono prin)