days with rain and questions
ìåñåò ìå âñï÷ç êáé åñùôçóåéò
Τετάρτη, Ιουλίου 27, 2005
ακομα ψαχνω


ειμαι εγω που ειμαι σ αυτη τη φωτογραφια σχεδον25 χρονια πριν
οι θειοι μου με πηγαιναν βολτα
ο ενας το ενα χερι ο αλλος το αλλο -σχεδον στον αερα με πηγαιναν
κουβεντιαζαν και δε μου διναν σημασια και εγω εχασα το ενα μου πεδιλο
φωναζα μα δε μου διναν σημασια
οταν το καταλαβαν και αρχισαν να το ψαχνουν ηταν εργα- σα να ανοιξε η γη και να το καταπιε- τι να το κανει κανεις ενα παπουτσακι?
ειμαι εγω που ειμαι σ αυτη τη φωτογραφια και το ενα μου ποδι πατα στη καυτη ασφαλτο και ωστοσο τρεχω και γελω
ετσι κανω μεχρι σημερα
και εφτασα μεχρι εδω
και μαλλον εχω πολυ ακομα μεχρι να ξαναβρω ολα οσα εχω χασει
2 Comments:
Blogger Rainman said...
Πολλές φορές είναι καλό να μην ξαναβρίσκουμε ποτέ κάποια απ' αυτά που χάνουμε. Ο εαυτός έχει μια λειτουργία "αυτόματης απώλειας" και συχνά μας σώζει από πολλή σαβούρα. Φαντάζεσαι να κουβαλάγαμε τα πάντα από το μηδέν μέχρι σήμερα ?

Blogger Ioulita said...
Λένε ότι, όποιος βρει ένα παπούτσι από παιδάκι, είναι τυχερός στη ζωή του.