Τη Παρασκευή το πρωι παιρνοντας το μονοπατι για το κεντρικο δρομο ειδα ενα μικρο σπουργιτι στο εδαφος. Αλλα δε πετουσε. Ειχε πεσει μαλλον απο τη φωλια του.
Το χω δει το εργο να επαναλαμβανεται σε διαφορες σειρες για ζωα.
Στη φυση οποιος παραβει τους κανονες ειναι καταδικασμενος σε θανατο. Ακομα και αν η μαμα-σπουργιτινα δει το μωρο της δεν προκειται να κατεβει να το παρει (δεν ξερω και αν μπορει κιολας). Το θεωρει αξιο της μοιρας που διαλεξε, αφου το επαιξε παλικαρας.

Δε ξερω ποσο απεχω απο αυτο το σπουργιτακι- ισως εγω να πεφτω μιση ωρα προτου μαθω να πεταω. Αλλα ποσες φορες θα φανω τυχερος ακομα?

(ζωγραφικη σε παλιοχαρτα, στο λεωφορειο, 2003)