σημερον στον κινηματογραφο της ζωης μου:
-δον δε βλεπω πουθενα τους γιγαντες που λες
-να σαντσο εκει ειναι
-μα δον αυτοι ειναι ανεμομυλοι
......


Ερχεται το φως
Ανοιγουν τα ματια

‘ειμαι εδω για να σε προσεχω’ μου χες πει στη διαχωριστικη γραμμη ενος δρομου, ενω ολα ετρεχαν δεξια και αριστερα μας μανιωδως
πονουσα στη καρδια
‘πως σε λενε?’ ειπα
‘Πριγκηπους’ ειπες
δεν ειδα τα φτερα σου, αλλα καταλαβα ποιος ησουν

σ ευχαριστω και για σημερα
και για παντα