Ποιος εχει τη διαθεση να διαβαζει του καθενος τις σκεψεις και τις αποψεις?
Γιατι δε προτιμουμε να τις καταθεσουμε στους φιλους μας?
Να λαβουμε τουλαχιστον μια αντιδραση, μια γκριματσα, ένα αγγιγμα, ένα χαδι, ένα φιλι, μια αγκαλια, μια γνωμη ή μια αντιγνωμια?
Καθομαστε με ανθρωπους που λεμε πως αγαπαμε και ή δεν ακουμε τι λενε (σκεφτομαστε τι θα πουμε εμεις) ή μιλαμε ακαταπαυστα για να γεμισουμε τα κενα (χωρις όμως να λεμε τιποτα)
Τι είναι αυτό που τελικα μας κανει να χανουμε το χρονο μας με ανουσια πραγματα? (Εκλεισα το θερμοσιφωνα? Γιατι εχουν τρυπες τα μακαρονια μου? Γιατι οι κυρατσες τις απογευματινης ζωνης δε βοηθανε τη χωνεψη μου?...)
Γιατι κάθε μερα νιωθουμε πως παλιοτερα ζουσαμε πιο ομορφα? (κάθε περσι και καλυτερα)
Γιατι να ειμαστε δυστυχισμενοι ( ή μαλλον γιατι να μην ειμαστε ευτυχισμενοι)?

Κατεβηκα το μεσημερακι με τη Μαρια και το φορτηγακι (να μοσχοβολα κερι μελισσων) του μπαμπα της στις πηγες, στα ποταμια και στα πρασινα ακρογιαλια του χειμωνιατικου καμπου μας (καπου στη κεντρικη Πελοπόννησο).
Από την ομορφια σιωπουσαμε και οι δυο.
Ο ηχος του νερου πηρε πολλες σκεψεις που με βασανιζουν τον τελευταιο καιρο.
Καπνισαμε διπλα στα πεσμενα λευκα που δακρυζαν και εφτιαχναν ρυακια.

Παρακαλω υπαρχει κανεις να μου πει πως ζει κανεις το: ο,τι θελει ας γινει?