days with rain and questions
ìåñåò ìå âñï÷ç êáé åñùôçóåéò
Τετάρτη, Φεβρουαρίου 09, 2005
kanei krio edo mesa
kai go kaio to tsigaro mou sto monadiko ilio pou iparxei s ena tasaki
imoun athina autes tis meres
edosa kati eksetaseis pou isos allaksoun ti zoi mou (tha ksero ti parakseui)
niotho sa ena sfouggari stin akri enos mauropinaka
esbisa ta logia pou graftikan apo ti zoi gia mena
oli i kimolia einai mesa mou tora
kai oles oi lekseis oi sbismenes
kai tora perimeno an tha graftei kati neo tin paraskeui

meta tis eksetaseis i athina me to xiononero emoiaze me granita
miam miam
bretika me ton pio kalo mou filo, to xari
monastiraki, kolonaki, kafedes me kolliandro, agapi gia ta palia, logia, istories, kapnoi...ola anakateutikan
xathika
perpatisa ksista sta amaksia pou etrexan
perasan oi ores
milisa me ti maria pou eixe genethlia kai mou leipei toso
ksimerothika ston aderfo mou
meta eida to labraki
foitites mazi
xathikame enamisi xrono tora
strato ego
agrotiko ekeini
eida mprosta mou mia ginaika pia
xathike i kopelitsa
sta matia omos i idia lapsi

ax
1 Comments:
Blogger Ioulita said...
ΟΙ φίλοι από τα παλιά...Τσιγάρο εκείνη στο διάλειμμα, χυμό εγώ. Καμμιά φορά αφήναμε το μάθημα για καφέ, αν με έπειθε ότι δεν θα χάναμε και τίποτα. Τα μεσημέρια θα πηγαίναμε σπίτι μου ή σπίτι της και θα μαγειρεύαμε κοτόπουλο με λαχανικά. Μετά, καφές και πάλι, κουβεντούλα για διάφορα. ΔΕν ένιωθες ποτέ την υποχρέωση πως πρέπει να πεις κάτι. ΔΕν ήταν πάντα απαραίτητο να μιλάμε. Την πρώτη φορά που με φιλοξένησε, μιλούσαμε για ώρες ξαπλωμένες στο κρεβάτι. Κάποια στιγμή, σταμάτησε την κουβέντα και είπε "καληνύχτα". Τη ρώτησα γιατί σταμάτησε να μιλά. Μου απάντησε "τα πάντα πρέπει να τα σταματάμε στην καλύτερή τους στιγμή". Τότε δεν το κατάλαβα. Τώρα μου λείπει...