Τη Παρασκευή το πρωι παιρνοντας το μονοπατι για το κεντρικο δρομο ειδα ενα μικρο σπουργιτι στο εδαφος. Αλλα δε πετουσε. Ειχε πεσει μαλλον απο τη φωλια του.
Το χω δει το εργο να επαναλαμβανεται σε διαφορες σειρες για ζωα.
Στη φυση οποιος παραβει τους κανονες ειναι καταδικασμενος σε θανατο. Ακομα και αν η μαμα-σπουργιτινα δει το μωρο της δεν προκειται να κατεβει να το παρει (δεν ξερω και αν μπορει κιολας). Το θεωρει αξιο της μοιρας που διαλεξε, αφου το επαιξε παλικαρας.

Δε ξερω ποσο απεχω απο αυτο το σπουργιτακι- ισως εγω να πεφτω μιση ωρα προτου μαθω να πεταω. Αλλα ποσες φορες θα φανω τυχερος ακομα?

(ζωγραφικη σε παλιοχαρτα, στο λεωφορειο, 2003)

στη ψυξη (στο συνειδητο?) σχεδον παντα:
Blue cheese
Coca cola light
Μαυρο ψωμι
Γαλα
Μοτσαρελα
Μανιταρια
Γιαουρτι με γευση βανιλια
Μαυρες μπυρες
Λευκο κρασι
Αυγα
στη καταψυξη (στο υποσυνειδητο?) λαχανικα, παγωτα, πιτσες

Τι συμπερασμα βγαζει κανεις?

ειμαι εγω που ειμαι σ αυτη τη φωτογραφια σχεδον25 χρονια πριν
οι θειοι μου με πηγαιναν βολτα
ο ενας το ενα χερι ο αλλος το αλλο -σχεδον στον αερα με πηγαιναν
κουβεντιαζαν και δε μου διναν σημασια και εγω εχασα το ενα μου πεδιλο
φωναζα μα δε μου διναν σημασια
οταν το καταλαβαν και αρχισαν να το ψαχνουν ηταν εργα- σα να ανοιξε η γη και να το καταπιε- τι να το κανει κανεις ενα παπουτσακι?
ειμαι εγω που ειμαι σ αυτη τη φωτογραφια και το ενα μου ποδι πατα στη καυτη ασφαλτο και ωστοσο τρεχω και γελω
ετσι κανω μεχρι σημερα
και εφτασα μεχρι εδω
και μαλλον εχω πολυ ακομα μεχρι να ξαναβρω ολα οσα εχω χασει

Κλεινω τα ματια
Και πεταω πανω απο χωρες και συννεφα


Λονδινο: ο Νικηφορος γρατζουναει τη κιθαρα του και η Ευη του λεει να πανε για μια μπυρα, δε λεει οχι, αλλα αργει να σηκωθει απο τον καναπε
Ο Στελλα ποιος ξερει τι να κανει τωρα?
Μπραϊτον: ο Αλεξης μιλαει στο τηλεφωνο και γελα
Στοκχολμη: η Αννικα μετρα τη νεα ζωη πισω στη πατριδα
Goteborg: o Αρης γραφει στον υπολογιστη
Η Ζαφυρα κοιμαται μ ενα βιβλιο αγκαλια
Ουπσαλα: ο Γερασιμος στελνει τη καληνυχτα στην Ειρηνη του
Πιο κατω
Γιαννενα: ο παλιος μου φιλος ο Γιαννης περιμενει το χαρτι για το στρατο. Πως περασαν τα χρονια ετσι ρε Γιαννη?
Η Χρυσα διαβαζει φιλοσοφια και ταυχρονα γραφει το διδακτορικο της για τις γαριδες των εσωτερικων νερων. Τα χερια της ακομα τρεμουν απο τα πολλα τσιγαρα.
Θεσαλλονικη: ο Χαρης αλλαζει μπαρακι τωρα, αλλη παρεα, αλλα ποτα, μα παντα εχοντας τον ιδιο ενθουσιασμο.
Η Μαρια βλεπει τηλεοραση στο λευκο καναπε της και καπνιζει, πιανει το κινητο να στειλει ενα μηνυμα και μετα το παραταει, μετανοιωμενη
Πιο περα ο Σπυρος ακουει 88μισο με το πληγωμενο Φοιβακι
Η Σαββη προσθετει ενα νεο μπουκαλι μπυρας στη συλλογη της
Ο Δημητρης σκεφτεται τους δυσκολους μηνες που περασαν
Ο Χρηστος βριζει γιατι επεσε παγωτο στα λευκα του ρουχα
Κατερινη: το δερμα της Βουλας ανασηκωνεται στη βραδινη ψυχρα
Αθηνα: ο αδερφος μου κανει ερωτα
Η Βασουλα ετοιμαζεται για μια νυχτα στα μπουζουκια
Ο Δημητρης χαζευει στο DA
Η Μαρια θα κανει reiki στο ηλιακο (στειλε μου και μενα λιγακι)
Ο Χατζης κανει βολτες με το μηχανακι καπου στο περιστερι
Πειραιας: η Λαμπρινη λαμπει απο ομορφια και χαρα
Πατρα: ο Σακης με την Ελευθερια στο γαλαζιο punto θα κατεβαινουν να συναντησουν τους ηδη ψιλομεθυσμενους Χρηστο και Θεοδωση
Τριπολη: Ο Πετρος βλεπει ταινιες καρατε γ΄ διαλογης για να αποκοιμηθει και η Ντινα αναστεναζει
Ο Κωστας σκεφτεται να ανεβει αθηνα αν εχει κανα καλο DJ αυτες τις μερες Η Ειρηνη σκεφτεται το μελλον
Χωριο1: οι δικοι μου γκρινιαζουν για το σπιτι που βραζει απο τη ζεστη, ο πατερας μου ισως ανεβει στη ταρατσα να κοιμηθει, η μανα μου με σκεφτεται
Η γιαγια ροχαλιζει σα τρενο
Ο Γιωργακος διαβαζει Ντοστογιεφσκι
Χωριο2: η Ευθυμια μετραει τις μερες μεχρι το πανυγηρι της Παναγιας
Ηρακλειο: ο Αντωνης πακεταρει τα τελευταια πραγματα πριν τ αφησει ολα πισω του
Ο Μιχαλης ψαχνει το Γιωργο για καμια βολτα στα μπαρακια
Λαρνακα: ολοι θα χαζευουν το νεο μελος της οικογενειας

Φιλανδια, Δανια, Γερμανια και Ισπανια δεν πηγα αποψε

(εικονα: κολλαζ στο photoshop 2003)

Σε ενα δευτερολεπτο μαραινονται τα λουλουδια, ξεραινονται και ξεφλουδιζονται χιλιαδες πορτοκαλια
Σε ενα δευτερολεπτο το μεγαλο ρολοι που κουβαλας στη πλατη σου σπαει- γινεσαι ενας καμικαζι
Σαλιγκαρια ανεβαινουν στα πλαγια του κορμιου σου
Ενα μπαινει στο στομα σου οπως εσυ μπαινεις στη βροχη με μια μικρη ομπρελα
Εισαι απο ζαχαρη και λιωνεις σε αντιθεση με το τι λεν οι αλλοι
Καθε ενα δευτερολεπτο μια πεταλουδα χανει τη ζωη της εγκλωβισμενη σ ενα τζαμι
Σ ενα δευτερολεπτο ενας ανθρωπος γινεται λιγοτερο ανθρωπινος
Η μνημη παιζει τις εικονες της ζωης μας αναποδα
Οι φλουδες επιστρεφουν στα ξεφλουδισμενα πορτοκαλια και τα ξεραμενα λουλουδια αποκτανε ζωντανια, χρωμα και δροσια
Ολα αλλαζουν και τιποτα δεν αλλαζει
Εγω κουραζομαι και παραδιδομαι

(εικονα: κολλαζ στο photoshop 2002)

auto to gataki pali traumatistike, kai mazi kati apo emas, alla tha ginei kala, tha deis, prepei na ginei kala

o ανεμος που κλαιει και τα παιρνει ολα μαζι του

(συνθεση στο photoshop 2 χρονια πριν- σημαδιακο)

παντα αγαπουσα τη γραφη του Γ. Χρονα
εδω: http://genesis.ee.auth.gr/dimakis/odpan/OdosPanos.html
μπορειτε να διαβασετε καποια κομματια απο το περιοδικο του ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ
χρησιμα
για να γινομαστε καλυτεροι

επισης εδω: http://genesis.ee.auth.gr/dimakis/poetry.html
υπαρχουν αρκετα σκαναρισμενα περιοδικα για τον ελληνικο λογο και την ποιηση

1) σ ενα φοιτητικο παρτυ γνωρισα τη Χρυσα. Αργα το βραδυ δε θυμαμαι πως και γιατι αρχισε να μου λεει μια ιστορια για μια φιλη της που κανει ορειβασια: «... και αφου εβαλε τα δυνατα της ακολουθησε την ομαδα μεχρι την κορυφη και κει... ανοιξε η μυτη της». Μολις το πε αυτο μια σταγονα αιμα απο τη μυτη της χρυσας επεσε μπροστα μου

2) συναντω το φιλο μου το Χαρουλη στην Αθηνα μια βροχερη μερα. Εγω εδινα κατι εξετασεις και αυτος ειχε κατεβει απο Θεσσαλονικη να δει τη μανα του. Βρεθηκαμε καπου στο Μοναστηρακι και αφου περιφερθηκαμε αρκετα, βγηκαμε καπου κοντα στο Κολωνακι σ ενα καφε με πεντε τραπεζια ολα κι ολα για να πιουμε εναν καφε. Καθισαμε αρκετα, ειχαμε πολλα να πουμε. Στο τελος η κουβεντα κατεληξε κλασσικα στη πρωην κοπελα του... μολις πληρωσαμε και ανοιξαμε τη πορτα να βγουμε πεσαμε φατσα μπαστουνι μπροστα της με τον νυν της... Μουγκαμαρα... Αμηχανια...

3) ενα βραδυ ο χαρουλης εχασε τη γατα του, εφαγε το τοπο στο διαμερισμα του. Πουθενα. Κατεβηκε στο πεζοδρομιο μηπως πηδηξε. Τιποτα. Ξανα επανω. Ξανα ψαξιμο. Ρωτησε και τους γειτονες μηπως πηδηξε στο μπαλκονι τους. Αδικος κοπος. Ξανακατεβηκε κατω και αρχισε να ψαχνει κατω απο τα παρκαρισμενα αυτοκινητα. Τη βρηκε να κλαιει, πληγωμενη, γεματη αιματα. Ειχε πηδηξει απο τον εκτο και ειχε πεσει πανω σ ενα δεντρο- τα κλαδια την τσακισαν, εσπασε- διελυσε το πισω ποδι- κυριολεκτικα και μετα φοβισμενη κρυφτηκε κατω απ ενα αυτοκινητο. Τρεχαματα την αλλη μερα ο χαρης με τη σουμι (απ το πασουμι) στους κτηνιατρους. Μετα απο 5 μερες χανω εγω το Φοιβακο. Διαβαζα και δεν εδωσα σημασια. Ηρθε ο συγκατοικος και αρχισε να τον ψαχνει. Πουθενα. Υποψιασμενοι κατεβηκαμε κατω και κατω απο ενα αυτοκινητο τον βρηκαμε σε αθλια κατασταση. Πηδηξε απο τον τεταρτο οροφο και εσπασε τα μπροστινα ποδια, τα μπροστινα δοντια και το σαγονι... τρεχαμε την αλλη μερα στους κτηνιατρους

4) σ ενα χωριο κοντα στο δικο μου πεθανε καποιος απο εμφραγμα, σχετικα νεος. Ο αδερφος του ηταν ο παπας του χωριου. Την ωρα της κηδειας, την ωρα που εψελνε επαθε και αυτος εμφραγμα και πεθανε διπλα στο νεκρο αδερφο του

5) κατι που δεν ειναι συπτωση αλλα ειναι ωραια ιστορια για καποιους απο μας που γκρινιαζουμε για την κακοτυχια μας μερικες φορες: ο κολλητος ενος κολλητου μου παιρνει το αμαξακι του και τους φιλους του απο Πατρα να πανε Κερκυρα για διακοπες. Το πλοιο πηγαινε Ιταλια και ενδιαμεσα Κερκυρα. Ο χρηστος μπαινει τελευταιος και το αυτοκινητο του επειδη ηταν full το πλοιο του ζητανε να το βαλει αναμεσα σε δυο διαδρομους. Ηταν ξημερωματα οταν κοντευαν να φτασουν στο λιμανι της Κερκυρας, οπου ο χρηστος εχει περασει τα κλειδια στο δαχτυλο του και τα περιστρεφει ακαταπαυστα. Του γλιστρανε απο το χερι και απο το καταστρωμα τα κλειδια βρισκονται στη θαλασσα... οι διακοπες ξεκινησαν τελεια. Το πλοιο επρεπε να παραμεινει 15 λεπτα και παρεμεινε 1,5 ωρα. Τι βρισιδια εφαγε απο καπετανιους και φορτηγατζιδες δε το συζηταμε, απο το κοσμο που εμεινε εγκλωβισμενος στα αυτοκινητα και περιμενε μια λυση για να κατεβει δε το συζηταμε ουτε αυτο (τουλαχιστον να ταν ο ενας διαδρομος...?- που τετοια τυχη). Τα δευτερα κλειδια τα ειχε ο αδερφος του που χε παει διακοπες αλλου, ανοιγουν με συρμα μια πορτα μεσω τζαμιου (ξερετε οσοι εχετε αυτοκινητο) και πανω στη φουρια ο χρηστος κανει τη μαλακια να πιασει το τιμονι και αυτο κλειδωνει (και αυτο το ξερετε οσοι εχετε αυτοκινητο). Ηρθε και κλειδαρας, τιποτα. Στο τελος το πηραν στα χερια και το εβγαλαν εξω. Το αμαξι εμεινε εκει κατα τη διαρκεια ολων των διακοπων μεχρι να σταλει το δευτερο κλειδι. Παραδοξως ο χρηστος λεει μετα απ αυτο περασε τις καλυτερες διακοπες (ο,τι ασχημο και αν συνεβαινε δεν τους εκανε εντυπωση, ολα τ αλλα ηταν light)

6) σ ενα αλλο διπλανο χωριο απο το δικο μου αγνοειται μια κοπελα που εβοσκε τα προβατα της στο βουνο. Εχουν ερθει αστυνομιες και ειδικες δυναμεις να προσφερουν τις ειδικες τους δυναμεις...αλλα κανενα ιχνος, σα να ανοιξε η γη και να την καταπιε. Περνα καμια εβδομαδα και οι κατοικοι παρατηρουν πως τα ζωα δε πινουν το νερο που τους δινουν. Ανεβαινουν στη δεξαμενη και βρισκουν τη κοπελα σε κατασταση αποσυνθεσης. Κατα πασα πιθανοτητα ειχε παει να παρει νερο και γλιστρησε... οι κατοικοι ολον τον προηγουμενο καιρο το επιναν κανονικα...

o kosmos trelenetai

eipa na mi grapso tipota gia ti tromokratiki epithesi sto londino (alloi ta xoun pei poli kalitera) alla kathe fora pou tsekaro to blog mou blepo auti tin eikona pou ebala sto post tis deuteras (i ekriksi) kai me gargalaei i simptosi na po: apo ti stigmi pou oi politikoi kai oi diaforoi aksiomatouxoi itan kai einai diatethimenoi gia merikes "apoleies" de tha eprepe na thimonoume me tous tromokrates alla m autous, giati me ti dikia mas anoxi kanoun ola osa kanoun stis adinates xores.
apo tin alli na prostheso pos tha paradexomoun poli tous tromokrates an ebazan tis bombes ekei pou tha prepe: sta spitia kai sta kathismata auton pou pragmatika feroun euthines gia ta athooa thimata stis xores tous.

edo konta na po kiolas pos i propaganda stin agglia kala kratei: peithoun ton lao pos gia ola ftaiei pou oi alodapoi den exoun kartes (auto simanei problepsimotita tou kakou?) kai pos gia na mi ksanasimbei o,ti egine prepei na enisxithei o polemos kata tis tromokratias stelnontas perissotero strato se irak ktl. (oxi diladis pos feroun kamia euthinoi oi athooi aggloi gia tipota, oxi pos se opoia drasi iparxei kai mia isi kai antitheti antidrasi, ekei sta kala tou kathoumenou tous kapnise ton allonon na baloun bombes...)

o kosmos einai xazos?
o kosmos trelenatai...

...Μεσα απο την οδυνηρη κατασταση του, αυτος που υποφερει ριχνει ενα παγερο βλεμμα στα πραγματα που βρισκονται εξω απ αυτον: ολες αυτες οι μικρες ψευτικες μαγειες οπου κολυμπουν γενικα τα πραγματα οταν το βλεμμα του υγιους ανθρωπου σταματα εκει, γι αυτον εχουν εξαφανιστει: στεκει ο ιδιος μπροστα στα ιδια του τα ματια διχως λαμψη και διχως χρωμα...

(αυγη, μετ. ε.καλκανη, εκδ. δαμιανος)

πολλα πραγματα που θελουμε να πουμε ή που νιωθουμε και δε βρισκουμε τις λεξεις καποιοι αλλοι τα εχουν ηδη πει πολυ καλυτερα απο μας.
στα βιβλια του νιτσε σε καθε σελιδα βρισκω παντα κατι που εχω ζησει και δε μπορουσα να το καταλαβω οταν το ζουσα.
βρισκω την εξηγηση και τη προστασια που χρειαζομαι.

καληνυχτα εκει

Σκιες πισω απο τα ματια
Καθρεφτισμοι αλλων εποχων
Τα μαραμενα γιασεμια στις σκαλες σου
Εκεινα τα βραδια που καθομουν στις πλατειες και επαιζα το χαρουμενο παιδι με τους φιλους μου ενω μεσα μου η λυπη τα ειχε σκεπασει ολα
Τι θα ηθελα να χες κανει και δεν εκανες
Ποτε
Ο καιρος που περασε και δε ακουμπισε
Οι βροχες που ηρθαν και δε με χαιδεψαν
Ολα συνωμοτουν σ ενα δακρυ που κυλα κατω απο το δερμα
Απο τα ματια, στα μαγουλα, στις φλεβες του λαιμου, στις σιωπες μας, στη ακουραστες καρδες

Μη ρωτησεις- δε θα πω


πινακας: ακρυλικα, ανοιξη 2000

Μικρος ειχα δυο φιλους, τον Κωστα και το Βασιλη
Νταλα μεσημερι με τα τζιτζικια τα καλοκαιρια μαζευομασταν σε μια αλανα απεναντι απο το σπιτι του Κωστα για να παιξουμε.
Το σπιτι του ηταν χτισμενο 10 μετρα απο το ρεμα που διασχιζει στα πλαγια το χωριο και που το χειμωνα με τις βροχες γινοταν ενα ποταμι. Το καλοκαιρι ξεραινοταν και ηταν γεματο ακακιες και λιβελουλες.
Διπλα στο ρεμα λοιπον ο εφευρετικος παντα παππους του Κωστα, ο κυρ-Θανασης ειχε χτισει με ξυλα ενα μικρο WC, σα περιπτερο ενα πραγμα που στο πισω μερος του ειχε μια σωληνα και τα «μπιμπ» πεφτανε στο ρεμα.
Και επειδη εμεις τα αθεοφοβα μπαιναμε στο ρεμα να πιασουμε λιβελουλες ειχα δει απο κοντα τελη καλοκαιριου ενα τεραστιο βουνο απο «μπιμπ», καθως η οικογενεια του Κωστα ηταν και πολυμελης (οχτω ατομα)
Νταλα μεσημερι λοιπον, λιγο πριν αρχισουν τα σχολεια και εχουμε μαζευτει με τα παιδια στη αλανα να καταστρωσουμε κανα παιχνιδι και βλεπουμε στην αυλη το κυρ-Θαναση απο απεναντι (αναμεσα μας το ρεμα) να προσπαθει να αλλαξει μια μεγαλη φιαλη γκαζιου, γιατι η προηγουμενη ειχε τελειωσει. Αφου τη βαζει κανει τη κλασσικη μαλακια να την ανοιγει και να δοκιμαζει το λαστιχακι αν ‘χανει’ με εναν αναπτηρα. Βλεπουμε τη φιαλη να παιρνει φωτια (να πω εδω χωρις να να μπορω να εξηγησω το γιατι: οι φιαλες αν πιασουν φωτια, η φωτια τυλιγεται γυρω τους και δεν κατευθυνεται απεναντι, σα φλογοβολο οπως θα περιμενε κανεις). Αποτελεσμα ειναι ο κυρ-Θανασης να μη μπορει να αγγιξει το μοχλο που κλεινει τη φιαλη και ν αρχιζει να φωναζει βοηθεια. Μεχρι να μαζευτει ο κοσμος ο εφευρετικος κυρ-Θανασης κοβει το λαστιχο απο το γκαζι ( που ειχε ηδη λιωσει) και της δινει μια κλοτσια, η φιαλη κυλα στη κατηφορα και πεφτει στο ρεμα...
Τα «μπιμπ» πιανουν φωτια (ειναι απιστευτα ευφλεκτο υλικο), πεφτει συρμα στο χωριο να κλειστουν ολοι στα σπιτια τους (ετρεχε η μανα μου να με μαζεψει) γιατι θα γινοταν εκρηξη
Την εκρηξη δεν την ειδα, γιατι ετρεχα αλλα ειδα τα αποτελεσματα της σε ολα τα σπιτια της γειτονιας. Φλεγομενα «μπιμπ» σε τοιχους, σκεπες, αυλες και δρομους....

Ειδα για πολλοστη φορα το lost in translation της Coppola
Με αγαπημενη σκηνη αυτη του τελους που αυτη προχωρα χαμενη μεσα στο κοσμο μ ενα σκουρο παλτο. Αυτος τη βλεπει απο το αυτοκινητο, κατεβαινει, ‘hey you’ της λεει και την αγκαλιαζει, της ψιθυριζει κατι (ποτε δε θα μαθουμε τι?), εκεινη δακρυζει, της λεει ΟΚ? ΟΚ λεει εκεινη, τη φιλα, με πισω βηματα της χαμογελα και φευγει
Κατι μου κανει αυτη η ταινια απο τη πρωτη φορα που την ειδα σ’ ενα κινηματογραφο της Λευκωσιας, Κυριακη απογευμα με μια παρεα, που οι μισοι νομιζαν θα δουμε ταινια καρατε και μεχρι το τελος γκρινιαζαν στα πισω καθισματα
Εχει κατι το λυτρωτικο αυτη η ταινια, ο Billy Murray κανει τα λιγα να φαινονται πολλα και η ομορφη Scarlet Johansson σε κανει να θες να μπεις στα ματια της και να κυλισεις με τα δακρυα του τελους



(sti foto i skia mou ena xrono prin)

Τετοιες μερες τελειωνε η εξεταστικη
Τα διαμερισματα στη θεσσαλονικη εβραζαν
Η απνοια τα επνιγε ολα
Παντα μετα τις εξεταστικες ηταν σα να χε αδειασει η μιλια μου- δεν ειχα πολλα να πω (ειτε γιατι παλι ειχα βαλτωσει στα μαθηματα ειτε γιατι ενιωθα τοσο κουρασμενος)
Και δε ξερω πως και γιατι παντα τα καλοκαιρια ξεκινουσαν με πονο, παντα κατι γινοταν και πληγωνομουν κατω απο τ ανοιχτο πουκαμισο μου και παλευα να μη δινω σημασια
Εσφιγγα τα δοντια και ελεγα τι να κανουμε τωρα? Μπορουμε ν αλλαξουμε τους ανθρωπους? Παμε παρακατω
.................
Τηλεφωνηματα επεφταν για να κανονιστουν οι διακοπες
Για αλλου ξεκινουσαμε κι αλλου μας εβγαζε, αλλα θελαμε να κανουμε κι αλλα καναμε τελικα
Ξεκινουσαμε με τη Μαρια και τη σκηνη να παμε Σαμοθρακη, φορτωμενοι και φτωχοι, βγαιναμε Νικητη! και μετα γυριζαμε πισω στη Θεσσαλονικη για Βολο και Σκιαθο! με 20 ευρω στη τσεπη, ουτε ξερω πως τα καταφερναμε
Θυμαμαι μια μερα που δεν ειχαμε λεφτα να παρουμε το λεωφορειο να γυρισουμε απο μια παραλια που ειχαμε παει και γω το δα το ονειρο πως θα πεσει ποδαρορομος
η Μαρια ομως εκανε auto-stop και ως ομορφο κοριτσι που ξερει να κερδιζει βρηκαμε αυτοκινητο
ή θυμαμαι που μαθαμε ενα βραδυ πως σ ενα μπαρακι μοιραζαν τσιγαρα (διαφημιστικα), αλλα σου ζητουσαν να τα ανταλλαξεις με τα δικα σου και μεις βαλαμε στα κουτακια μας απο ενα τσιγαρο και τ αλλα τα κρυψαμε στη τσαντα της Μαριας
................
τωρα ολα αυτα τελειωσαν- ελιωσαν-
δε τ αναπολω νομιζω, απλα τα θυμαμαι
τουλαχιστον τωρα δεν εχω εξεταστικες,
(ισως ομως εχω ακομα πληγες κατω απ τα πουκαμισα- πειραζει?)

Θελω να πεταξω πανω απ τη ζωη σου
Να μη σε ξαναδω να κλαις

(στη φωτο η μανα μου στη δεκαετια του 60, σκιτσο, κολαζ και photoshop, δικα μου)